Overlevingsroutines

Ik heb er een hele hoop van, overlevingsroutines. Heel mooi aangeleerd, om de dag door te komen, om ergens niet aan de denken, om mezelf naar beneden te halen en vooral daar te houden.

Nu alles hier is ingepakt om te vertrekken en het huis leeg is, komen deze nog meer naar boven eigenlijk. Ik roep dan ook heel hard dat dit is iets wat ik absoluut niet wil.

Ik wil de deur uit, ik wil leven, ik wil er op uit!

Want nu lijk ik al jaren een gevangene in mijn eigen huis. En de routine is altijd hetzelfde. Opstaan, kinderen aankleden, verzorgen, lunch maken en inpakken, naar school en weer terug. Thee, ontbijt, mail lezen, FB kijken. Was draaien, bedenken wat we gaan eten, boodschappen doen in het kleine winkelcentrum. Baby entertainen, lunch, kinderen weer halen, koken, eten, afwassen, kinderen naar bed. Ik verplicht naar bed met de baby, want die slaapt niet in zonder ingegraven te zijn in mijn haar :S En dan weer opnieuw.
Behalve op zaterdag, dan gaan we in de ochtend naar de markt en zijn van de 3 jongste kinderen de oudste 2 naar hun vader, en krijg ik vaak 1 van mijn pubers over de vloer.

Nu we sinds mei een auto hebben, heeft dat al wel een hoop vrijheid gegeven, dingen als even naar het strand of naar de Amsterdamse Waterleiding Duinen gaan stukken makkelijker dan op de fiets met 3 kids en 2 honden.

Ik ben een natuurmens, ik heb het nodig, ik wil het zien, voelen, ruiken en horen. Het is mijn levensdraad en zonder wordt ik heel ongelukkig.
Dat heeft zich ook wel bewezen. Want zet me in een bos dan ben ik een compleet ander mens, ik lach, ik dans, voel me gewoon beter. Ik snap dan ook echt niks van mensen die gek zijn op in de stad wonen O-0
Maar ieder zijn ding natuurlijk.

Dus het vooruitzicht om straks midden in de natuur te wonen, met overal bossen, meren, wilde dieren en heel veel vogels (ik ben echt helemaal in love met vogels) doet mijn hart een stukje sneller slaan. Maar maken me ook heel ongeduldig ondanks dat "nog maar" 6 nachtjes slapen eigenlijk al heel snel is.
Nog maar een rondje naar de supermarkt dan maar en dan kindjes uit school halen. In de regen... yay... ;-)

Bijna 5 maanden na de operatie

 Inmiddels 5 maanden na zijn operatie en opname van 3 weken in het Erasmus. 

Onze kleine man met zijn zeldzame ziekte Morbus Hirschsprung. Een jaar afzien en onzekerheid. 

Van bang zijn hem te verliezen omdat hij een aantal keer bijna het leven liet en al bijna tijdens zijn geboorte samen met mij. 

Een jaar van ons kind leren darmspoelingen te geven, dat we leerden wat een canule was, een spoelspuit en nog nooit zo dankbaar waren voor vochtopvangende matjes en dat we amper wat in de douche hebben staan (dat hielp een hoop met het schoonmaken van de ontlasting van de muren......).

We hielden ons staande met eigenlijk alleen ons gezin want familie is er niet, of had simpelweg gewoon geen interesse in ons zieke kind of in ons als ouders, en vrienden woonden zo ver weg. Lieve buren die ons een auto leende, of weer met spoed weg brachten naar een dokter of ziekenhuis. Of een hond of 2 honden opvingen of uitlieten zodat we heen en weer konden naar het ziekenhuis.

We leerden pas na de operatie hoe erg ons kleintje pijn heeft gehad. Want hij was op zich een vrolijke kleine man, maar 2 maanden na de operatie zagen we een verschil dat ons duidelijk maakte dat die vrolijkheid maar een schijn was van hoe hij nu vrolijk kan zijn.

Hij zal zich er niks meer van herinneren als hij straks groot is. Voor nu weet hij nog steeds genoeg, bang voor witte jassen, niet willen slapen in een bedje met spijlen (ziekenhuisbedje), bang zijn als papa of mama er niet is. Alleen willen slapen met mama of papa en alles wat maar half lijkt op medicatie word zonder pardon geweigerd.

Gelukkig gaan ook die dingen steeds beter, maar we zijn er nog niet.

Maar we zijn innig dankbaar en blij met het feit dat hij weer gezond is, dat hij zelf kan poepen en zo heerlijk vrolijk is en gewoon 100 kan worden mocht hij het redden 

smile-emoticon

Dat we hem mee kunnen nemen naar Zweden over 2 weken, waar hij vrij en blij op kan groeien samen met zijn broer en zus.

We sluiten een heftig hoofdstuk af straks 

Uitgezworven?

Vandaag had ik zo'n moment van onder de douche staan en denken aan van alles en realiseerde me dat ik dit de 23ste keer wordt dat ik zal verhuizen.

Wat dus betekend dat ik al 22 keer ben verhuisd in 34 jaar.
Ik heb een hoop gezworven vooral in mijn tienerjaren omdat ik veelal in crisiscentra zat en zelfs een tijdje op straat leefde.

Mijn eigen plekje heb nooit gehad, altijd inwonend, meeverhuizend, of noodgedwongen. In Leiden heb ik wel een huis gehad wat ik zelf heb "uitgezocht" en waar ik me ook redelijk voelde. Maar dat gevoel van hier ben ik 100% thuis... nee dat dan weer niet.

Te weinig natuur, te veel drukte, te veel prikkels voor mijn gevoelige persoon.

Voor het eerst ga ik naar een plek die ik zelf heb uitgezocht, waar er natuur en ruimte is, waar rust is, waar ze dingen doen en hebben die ik belangrijk vind.

Uiteraard heb je nooit een 100% garantie, maar laten we zeggen dat de ingrediënten van dit soepje allemaal goed in de smaak vallen.

En hoop ik dat ik voorlopig na 34 jaar zwerven, uitgezworven zal zijn en mijn plekje op deze wereld heb gevonden.

Nog maar 16 dagen...

De eerste dag van de laatste maand

Het begint op te schieten, eindelijk.
Vandaag nog een maand aftellen voor we gaan.

Inmiddels word er druk ingepakt, dingen geregeld, papieren ingevuld en ga zo maar door. Het hoort er allemaal bij blijkbaar als je naar het buitenland wilt.

We hebben inmiddels een auto (een dikke volvo uiteraard haha) en een aanhanger voor de spullen en een dakkoffer voor alle kampeerspullen voor de eerste maand.

Eigenlijk is zo goed als alles geregeld nu en dat is fijn.

Het afscheid nemen gebeurd nu langzaamaan ook. Ik bezoek bepaalde plekken waarvan ik weet dat ik er niet meer zal komen. Maar echt rot voelt het niet. Ik heb hier niet echt een binding en kijk uit naar het nieuwe avontuur op een nieuwe plek.

De kinderen hebben er ook zin in, alhoewel ze niet de hele impact kunnen begrijpen. Toch doen ze vrolijk mee in de voorpret en dat vind ik leuk.

Op naar Zweden!