Met als doel naar Zweden.

Als alles mee zit kunnen we in juli vertrekken. We zullen 2 maanden door Scandinavië reizen om vervolgens te landen in Zweden. Er is ons een mooi huis aangeboden op een mooie plek met een leuke school en tevens ook nog Nederlanders her en der.

Ik ben er heel veel mee bezig. Want waarom een andere plek? Waarom geen Nederland.

Hier over heb ik uiteraard veel nagedacht.

Voor mij, mijn man en ook mijn kinderen is de natuur heel belangrijk. Maar ook contact met mensen. De dingen rustig aan doen, aandacht voor elkaar, voor je omgeving.

Eigenlijk dingen die ik in Nederland heel mis. We leven hier langs elkaar heen en het beetje natuur wat we hebben ligt eigenlijk altijd nog een uur van de bewoonde wereld.
De scholen zitten volgepropt, zo zitten in de klas van mijn zoon al 33 kinderen. Er is geen persoonlijke aandacht, terwijl hij dat wel graag wilt.
In Zweden zijn de klassen klein en is er wél aandacht. Ook mogen kinderen veel meer kind zijn en leren veel van de natuur en spelen buiten.
Iets wat ik belangrijk vind. Want ondanks dat de scholing hier erg goed is. Is het (te) erg prestatie gericht (kom op cito toetsen in de kleuterklas? WTF!).
Ik wil dat mijn kinderen opgroeien als kínd, niet als speelbal van de maatschappij om mee te draaien in een ratrace waarin ze hun hart niet kunnen volgen.
En uiteraard gebeurd dat daar ook, maar heel anders. Tenminste als ik al die expats moet geloven.

Uiteraard is ondervinding de beste leermeester en ik hoop positief te zijn eenmaal daar.

Ik verlang naar de rust, de natuur, naar echte seizoenen. Om dromen waar te maken. Te spelen met mijn kinderen, een groentetuin te hebben, eindeloze wandelingen te maken, sneeuwpoppen maken in de winter, noem maar op.

Soms weet je gewoon als je ergens niet thuis bent. En dat heb ik hier in Nederland al vele jaren. Het past mij niet. De natuur niet, de maatschappij niet, de mentaliteit niet.
Ik sta altijd overal buiten, omdat ik juist niet mee doe aan die ratrace, andere interesses heb en andere idealen voor mijn kinderen.

Misschien ben ik een egoïst door ze mee te willen nemen, en sommige mensen zullen dat zo zien. Maar in mijn hart, mijn moederhart weet ik dat ze het geweldig gaan vinden, dat ze zich zullen verrijken, dat ze zullen helen en blij zullen zijn.

Ik heb hier geen familie of wat dan ook. En mijn vrienden die ik nu zo weinig zie, hebben dan een mooi vakantieadres. En ik ben er van overtuigd dat de band tussen de kids en hun vader sterk genoeg is om ver vandaan elkaar te wonen. En dat het zelfs nog wel beter kan worden dan dat het nu al is.

Maar goed misschien is het een utopie en kom ik na een aantal maanden met hangende pootjes terug. Maar dat heb ik het geprobeerd, ben ik een ervaring rijker.

We zullen zien. Vooralsnog zie ik het zonnig tegemoet en hebben we er allemaal ontzettend veel zin in <3