We modderen nog verder

Inmiddels is ukkie al weer dik een week thuis.
Hij is blij om thuis te zijn dat staat vast als een huis. Maar ja eergisteren weer koorts, soms 39,5 en dan ook nog een luieruitslag tot bloedens toe.

Dus vandaag naar de huisarts voor de luieruitslag en een zalfje gekregen. Gesproken met zijn arts/chirurg over de koorts. En deze zei zolang hij goed eet en poept zou ik me nog geen zorgen maken. Het kan zijn dat doordat hij eet, zijn lichaam nu de kracht krijgt om zelf tegen de infecties te vechten en dat hij daarom dus koorts heeft.

Maar het is zó zielig, dat kleine mannetje en dan zo vechten. Hij wilt alleen maar aan mama geplakt zitten en dus heb ik mijn handen weinig vrij. Wat ik niet erg vind, want 3 weken zonder hem waren veel te lang.

Hij lacht gelukkig ook, en speelt graag met zijn grote broer. Maar jeetje de nachten, het in paniek wakker worden. Zich in de ochtend huilend vast klampen aan mij tot onze grote zwarte kater Brán op het bed komt en hij die dan kan aaien. (nu roep ik de kat dus meteen, dan duurt het huilen korter!)
En dan nog het bang zijn om in slaap te vallen, ppfff wat is dat mannetje een hel door gegaan.

En ondertussen zing ik voor hem, dans ik met hem, geef ik hem energiebehandelingen, spelen we samen op de hang of op de trommels en schud hij graag met een ratel.

Ik hoop zo erg dat het snel voorbij is, ook al weet ik best dat dit nog een tijdje gaat duren.
Toen hij in het ziekenhuis lag zag ik dit truitje, op de voorkant staat het superman logo en dan daarboven superbaby, en dit afneembare capeje zegt eigenlijk al genoeg.

Hier vast niet over te twisten, want dat hij een held is staat vast!
<3

Hij is thuis

Gisteren mocht ik ze gaan halen, mijn mannen.
Van mijn kleintje is niks meer over, de bolle sterke beer die hij was, lijkt nu een fragiel klein beertje.
Hij is mager, hij is nog ziek, hij zit nog aan de medicatie en heeft echt hele erge paniekaanvallen en is voor veel dingen bang.

Máár hij is thuis.
Hij is blij om thuis te zijn.
Hij is blij om bij mama te zijn.
Hij is blij de katten en honden te grijpen.
Hij is blij zijn broer en zus te zien.
Hij is blij met het eten wat ik kook.
Bij is blij want hij is thuis <3

Hij mag naar huis!

Na aandringen, dreigen omdat er wéér fouten waren gemaakt, mag hij morgen ein-de-lijk, naar huis!!

Gisteren is de maagsonde verwijderd en vanmiddag de centrale lijn uit de halsslagader. (3 dagen te laat!!!)

Maar morgen is het zo ver en ik kan niet wachten om mijn gezin weer compleet te hebben. Om mijn kleine (en grote) man te knuffelen, te ruiken, vast te houden en dicht bij me te hebben.

Zucht...nu nog even volhouden en niet tegen de muren aan stuiteren van ongeduld....

Een update over de kleine

Gisteren ben ik weer naar mijn mannetje geweest. Hij zag er nog steeds niet happy uit.
Wel is de infectie gezakt naar 102. Dus dat is goed, alleen houdt hij koortspieken de hele tijd.
En nog steeds weten ze niet waar dit vandaan komt :(
Er is me verteld dat de centrale lijn in zijn halsslagader er niet te lang in kon blijven en vanmiddag vertelde manlief dat hij er vanmiddag uit zou gaan.
Hij mag gelukkig weer eten en sinds 2 dagen krijgt hij weer van alles, alleen elke keer zoete troep. Dus op mijn verzoek mocht hij gisteren soep.
Daar was hij intens blij mee, want hij is gék op soep :-)

Punt is alleen hij is zó ongelukkig in het ziekenhuis, hij is bang van alles en iedereen in een witte jas en dat begint zijn tol te eisen. Hij gilt als hij wakker wordt als hij zich realiseert dat hij nog steeds in het ziekenhuis is. En dat is gewoon heel zielig.

Dus vandaag toch gevraagd van mag hij naar huis dit weekend. Want wij denken dat hij beter heelt als hij thuis is en werkelijk zijn rust kan pakken. Want er is een verschil tussen rusten of in slaap vallen van complete oververmoeidheid en angst en weer in angst ontwaken.

Dus als hij vandaag normaal zou eten en de infectie niet omhoog gegaan was, dan mag hij misschien zaterdag naar huis.

Dus we duimen en duimen en duimen.

Want het is tijd, hij is op, mijn man is op, en ik ben het op zijn al voorbij en dood maar vergeten te gaan liggen.

Mijn kleintje moet naar huis.

Nog steeds in het ziekenhuis :(

Zaterdag werd hij 1 die kleine man van me. Hij was zó ziek die dag.
Een klein hoop ellende lag er in mijn armen. Toen ik in de avond wegging, kreeg ik na een uur een telefoontje van manlief dat er weer een spoedecho gemaakt zou worden en weet ik veel wat nog meer.
Ik werd gek.
De dag erna was hij wat opgeknapt. En nu weten ze het niet meer. Hij zit bijna aan zijn antibiotica tax. En naar huis mag hij nog niet.

Ik mis mijn kind, ik mis mijn man. Ik mis mijn gezin samen.

Ik ben verdrietig, kapot en alleen.

Baby update

Onze kleine man laat ons elke keer weer schrikken. De infectie wilde maar niet naar beneden, meer foto's werden gemaakt, nog een echo. En als er vandaag niks veranderd zou zijn, moest hij nogmaals onder het mes.

De dokters begrepen maar niet dat zijn infectielevel op zijn hoogst was en hij nog steeds recht op zat. Dus voor het eerst in mijn leven zag ik ineens elk uur een dokter...

Tja niet zo vreemd want de infectie is hoogst waarschijnlijk veroorzaakt door de assistent chirurgie die per ongeluk de scalpel door zijn darmwand stak en daardoor kon er ontlasting door naar buiten.
Ja dat wilt wel infecteren natuurlijk *zucht*

Ze was in ieder geval zo aardig het even te melden....

Maarrrrr vandaag was de infectie gezakt van 380 naar 340 en dat was genoeg reden om nog niks te doen. De artsen zwermen nog steeds om hem heen en maar goed ook.

Dus eindelijk goed nieuws. Stiekem hopen we dan ook dat hij nu misschien wel vrijdag naar huis kan zodat hij zaterdag zijn verjaardag thuis kan vieren.

Want wie wilt er nou 1 worden in het ziekenhuis?

En een hoogtepunt van vandaag.

Al jullie kaartjes!

Want een berg liefde werd er vandaag bezorgd bij mijn man en zoon!

Mijn man wist niks van mijn oproepje en zat te huilen in het ziekenhuis (ik was namelijk thuis) dus echt heel heel lief! Het is echt heel heel erg gewaardeerd!

Dikke knuffel voor jullie allemaal!!