Hoe het nu is

Elke keer nam ik me voor vaker te bloggen en elke keer kwam het er gewoon niet van. Mijn leventje was een soort overlevingsstrijd met enkel en alleen tijd om proberen mijn hoofd boven water te houden en mijn gezin draaiende te houden. Ik ben nu anderhalf jaar weg bij mijn man en al bijna 8 maanden officieel gescheiden. Ik verbaas me over hoeveel er kan gebeuren in 1 jaar en hoe snel de tijd kan gaan.
Ik heb een tijdje een baan gehad, maar ik stortte geestelijk compleet in elkaar. Diagnose angststoornis, Post traumatisch stress syndroom en een vermoedelijke bi polaire stoornis, over die laatste discussiëren ze nog, en hoe dan een zware depressie. Dus tja, ik kon de ziektewet in, maar uiteraard moest er iets fout gaan en is er nu een getouwtrek wie mij moet betalen, mijn baas of het UWV....na juridisch advies blijkt dat dus toch het UWV te zijn en hebben we deze week opnieuw een brief gestuurd...alles om bezig te blijven zeg maar. Gelukkig kon ik tijdelijk bijstand krijgen (die ik uiteraard terug kan betalen als het UWV betaald) en redde ik het zo net aan met alles. Ondertussen was ik druk bezig met urgentie (sinds verleden jaar mei!) en die krijg ik eindelijk in november.... Maar wel met de voorwaarde dat ik alleen op een flat mocht reageren, want eengezinswoningen zijn blijkbaar voor mensen met geld en niet voor mensen zoals ik met 4 kinderen die de ruimte hard nodig hebben.... Dus elke woensdag als de site van de woningbouw nieuwe huizen online zette, zat ik weer gefrustreerd door de woningen heen te scrollen, te klein, te ver, in een mega slechte wijk etc etc... Ik moest me al bij die flat neerleggen, maar ik was niet bereid ergens in een achterbuurt te gaan zitten met mijn kinderen...

Maar opeens geschiedde het ik vond een mega grote 5 kamer maisonnette in Oegstgeest, dus ik reageren, en werd zo maar nummer 2... maar ja second place is still the first loser....
Tot ik afgelopen donderdag werd gebeld, kandidaat nummer 1 wilde de woning niet, of ik wilde komen kijken maandag. Ja dat wilde ik wel natuurlijk, dus ik eergisteren op mijn fietsie naar Oegstgeest.
En de woning was prachtig, groot, licht, op een hoek en met een begane grond :D
Dus ik was in de hemel, (voor zover dat kan dan hihi) aangegeven dat ik het wel wilde maar dat ik wel kampte met een achterstand in mijn huidige huur(niet veel maar ja met een minimum inkomen in een huis van 800 euro....iets met roeien en riemen en die je hebt enzo), wat normaal een reden is voor afwijzing.
Maar deze meneer zei meteen, geen probleem, u heeft niet voor niets een urgentie dus we gaan het regelen.
Dus ik alle papiertjes regelen en mijn Godin wat waren dat er veel. En gisteren de laatste gebracht om te horen dat het allemaal goed was. Dat ik aanstaande maandag kan bellen voor een afspraak om het contract te tekenen, het kon niet eerder omdat ze de woning nog helemaal gaan schoonmaken voor me en de mevrouw die dat regelt is momenteel ziek, dus wilde ze een slag om te arm houden met de datum.
En daar zat ik dan gistermiddag, compleet overrompeld met het feit dat ik na zolang vechten, regelen en doen een huis heb, en niet zo maar een huis, een prachtig huis, weg uit de drukke stad, met genoeg kamers voor mijn gezin, met een buiten, en met vooral veel rust. Rust om opnieuw te beginnen en al het oude achter me te laten. Om iets op te bouwen met mijn lief en mijn kinderen. En vooral te weten dat ik een veilige plek heb die van mij is, wat er ook gebeurd. En dat geeft rust, zoveel rust.
Uiteraard is deze neuroot (want ach ja die angststoornis helpt niet) nog steeds bang dat er iets fout gaat en ben ik pas echt gerust als ik het contract heb getekend ondanks dat ik de acceptatie formulieren al heb ik gevuld. Maar mijn hart is ondanks de angst blij en opgelucht.

Het is tijd voor nieuwe dingen, mooie dingen. Het is tijd om te gaan leven. Maar dan deze keer wel in het positieve.

En dat verleden...die tumor...die stoornissen...dat zijn hobbels, die de weg niet zo saai maken. Ik ga gewoon hobbelend van het uitzicht genieten :-)
Ik ga leven.