Bijna, bijna

De afgelopen week hebben we ons 3 slagen in de rondte gewerkt in het nieuwe huis, maar ook in het oude, om alles in te pakken en te regelen.
Inmiddels is in het nieuwe huis alles geverfd en hangen de gordijnen en staat hier in huis 95% van de huisraad ingepakt, te wachten om aanstaande zaterdag verhuisd te worden.
We hadden mazzel dat op de eerste verdieping de vloer er al in lag, maar op de begane grond moesten we nog laminaat leggen, als het goed is wordt dat zoveel mogelijk vandaag gedaan. En dan morgen de laatste dingen nog inpakken in de keuken en dat kunnen we zaterdag echt over.
Ik verheug me er heel erg op want ik ben hier zoooo klaar, ik ga er geen moeite mee hebben dit huis achter me te laten of Leiden.
En om het feest compleet te maken wordt mijn kleine meid maandag 2 jaar dus we plakken er ook maar meteen een feestje achteraan :-)
Hier alvast wat kiekjes van het nieuwe huis.

Niivje d'r kamertje, nog niet klaar uiteraard.

De keuken.

De Mario-muur in Riven zijn kamer :-)

De woonkamer :-)

Bijna, bijna :-)

Na een aantal dagen wachten mocht ik gisteren eindelijk bellen om een afspraak te maken om mijn huurcontract te tekenen. En het wordt aanstaande donderdag :-)
Voor mijn gevoel duurt dat nog heel heel héél lang, maar ja geduld is blijkbaar een schone zaak. Tot die tijd pak ik druk alles in, en is er inmiddels een chaos van dozen overal onstaan.
Ik ben gelukkig rigoureus aan het opruimen geslagen en heb inmiddels ook al 12 vuilniszakken gevuld met dingen die van mij weg mogen, dingen die ik al lang achter me aansleepte, of dingen die ik gewoon wil loslaten omdat ze teveel met mijn verleden te maken hadden/hebben.
Dus echt schoon schip maken.

Maar omdat mijn jongste zoon vakantie heeft kan ik dat natuurlijk ook niet helemaal aan me voorbij laten gaan, heel de dag tussen de dozen en een zwoegende mama zitten is voor hun ook niet erg leuk natuurlijk. Dus aangezien er van de week al lammetjes geboren waren bij de geitjes op de kinderboerderij en er een heleboel schapen en geiten op ontploffen stonden, besloten we vandaag ook nog maar een kijkje te gaan nemen om te zien of er nog nieuwe mama's bij waren gekomen.

Nou onze nieuwsgierigheid werd beloond want er waren er heel wat ontploft, vooral de geiten. Er was nog maar 1 ander schaap ook mama geworden van een tweeling. Dus verplichten we onszelf om in het weekend nog maar eens te gaan kijken, want niks zo schattig als lammetjes <3

Beetje rondhangen in de speeltuin doet het ook altijd goed :D

Een hoopje babygeitenpluis.

Niiv en Jean nemen het waterparcour :-)

En een stoere vent als Riven natuurlijk ook.

Zo ging deze dag in ieder geval lekker snel voorbij vandaag en is het alweer tijd om alle monstertjes naar hun bedje te bonjouren. Morgen maar weer druk verder met inpakken en vanavond lekker bijkomen en energie opdoen voor morgen hehehehe.... Maar goed nog 12 dagen en dan zijn we verhuist :-) *zucht, ein-de-lijk*

Windekind en leuke dingen

Gisteren kreeg ik de vraag hoe het met mijn windekinderen ging. Inmiddels hebben we er nog maar eentje. Caline (de bruine) bleef bijten, en toen ze op 1 dag zowel mijn zoontje als dochtertje had gebeten heb ik toch de stichting maar gebeld om te overleggen. Caline was bij ons gekomen als de perfecte gezinshond, maar de stichting had niet getest of ze wel met kinderen kon en omdat ze zo lief was naar mensen, hadden ze haar wel zo aangeboden. Maar helaas bleek de rugtas van Caline te veel te zijn voor ons gezin. Want 1 keer een ongelukje kan gebeuren, maar inmiddels had ze alle kinderen al meerdere malen gebeten zonder aanleiding en dat ging gewoon niet meer.

Dus hebben we haar moeten afstaan en gelukkig mocht ze in het pleeggezin blijven bij wat oudere mensen zonder kinderen. Dus ik heel blij want het was niet makkelijk om haar te laten gaan.

Dus nu hebben we alleen Turia nog. Die helemaal begint open te bloeien want Caline was heel jaloers en daardoor kreeg Turia soms weinig gelegenheid tot aaien en knuffelen.

En daar is nu alle mogelijkheid toe.

Voorlopig nemen we er ook geen nieuwe hond bij. Nu zo met de verhuizing op de stoep, wachten we even af hoe Turia het alleen doet.

Hier ligt Turia verdekt opgesteld....

En hier lekker wandelen in de sneeuw met de nieuwe winterjas die ik voor haar maakte :-)

Verder was ik 25 januari ook nog jarig en werd ik al weer 32.... ik had een rustige dag en het weekend er na ben ik samen met vrienden naar de winterefteling geweest waar we echt een super leuke dag hebben gehad. Het was lang geleden dat ik het zo naar mijn zin had gehad en heb met volle teugen genoten.

Samen met mijn lief in het land van Laaf. (the horror hahaha)

Met mijn beste vriendin de paddenstoelen beluisteren als echte kinderen :D

En verder had we de 2 jongste kinderen lekker meegenomen naar de kinderboerderij afgelopen zondag. Niiv was gelukkig nu niet bang voor de varkens en begroette alle dieren in hun eigen taal en zei ze ook met veel gezwaai en gekus allemaal gedag, super lief hihi

We sloten af met een kop thee in het theehuisje daar en fietsten toen weer naar huis. En zo hebben we gelukkig ook nog een hoop lichtpuntjes :-)

Riven met een chipssnoetje in het theehuisje

Niiv aait een koe.

En ook al heb je allerlei andere dieren op de kinderboederij, een poes, en zeker een stoere rooie, blijft natuurlijk het leukste :-)

Hoe het nu is

Elke keer nam ik me voor vaker te bloggen en elke keer kwam het er gewoon niet van. Mijn leventje was een soort overlevingsstrijd met enkel en alleen tijd om proberen mijn hoofd boven water te houden en mijn gezin draaiende te houden. Ik ben nu anderhalf jaar weg bij mijn man en al bijna 8 maanden officieel gescheiden. Ik verbaas me over hoeveel er kan gebeuren in 1 jaar en hoe snel de tijd kan gaan.
Ik heb een tijdje een baan gehad, maar ik stortte geestelijk compleet in elkaar. Diagnose angststoornis, Post traumatisch stress syndroom en een vermoedelijke bi polaire stoornis, over die laatste discussiëren ze nog, en hoe dan een zware depressie. Dus tja, ik kon de ziektewet in, maar uiteraard moest er iets fout gaan en is er nu een getouwtrek wie mij moet betalen, mijn baas of het UWV....na juridisch advies blijkt dat dus toch het UWV te zijn en hebben we deze week opnieuw een brief gestuurd...alles om bezig te blijven zeg maar. Gelukkig kon ik tijdelijk bijstand krijgen (die ik uiteraard terug kan betalen als het UWV betaald) en redde ik het zo net aan met alles. Ondertussen was ik druk bezig met urgentie (sinds verleden jaar mei!) en die krijg ik eindelijk in november.... Maar wel met de voorwaarde dat ik alleen op een flat mocht reageren, want eengezinswoningen zijn blijkbaar voor mensen met geld en niet voor mensen zoals ik met 4 kinderen die de ruimte hard nodig hebben.... Dus elke woensdag als de site van de woningbouw nieuwe huizen online zette, zat ik weer gefrustreerd door de woningen heen te scrollen, te klein, te ver, in een mega slechte wijk etc etc... Ik moest me al bij die flat neerleggen, maar ik was niet bereid ergens in een achterbuurt te gaan zitten met mijn kinderen...

Maar opeens geschiedde het ik vond een mega grote 5 kamer maisonnette in Oegstgeest, dus ik reageren, en werd zo maar nummer 2... maar ja second place is still the first loser....
Tot ik afgelopen donderdag werd gebeld, kandidaat nummer 1 wilde de woning niet, of ik wilde komen kijken maandag. Ja dat wilde ik wel natuurlijk, dus ik eergisteren op mijn fietsie naar Oegstgeest.
En de woning was prachtig, groot, licht, op een hoek en met een begane grond :D
Dus ik was in de hemel, (voor zover dat kan dan hihi) aangegeven dat ik het wel wilde maar dat ik wel kampte met een achterstand in mijn huidige huur(niet veel maar ja met een minimum inkomen in een huis van 800 euro....iets met roeien en riemen en die je hebt enzo), wat normaal een reden is voor afwijzing.
Maar deze meneer zei meteen, geen probleem, u heeft niet voor niets een urgentie dus we gaan het regelen.
Dus ik alle papiertjes regelen en mijn Godin wat waren dat er veel. En gisteren de laatste gebracht om te horen dat het allemaal goed was. Dat ik aanstaande maandag kan bellen voor een afspraak om het contract te tekenen, het kon niet eerder omdat ze de woning nog helemaal gaan schoonmaken voor me en de mevrouw die dat regelt is momenteel ziek, dus wilde ze een slag om te arm houden met de datum.
En daar zat ik dan gistermiddag, compleet overrompeld met het feit dat ik na zolang vechten, regelen en doen een huis heb, en niet zo maar een huis, een prachtig huis, weg uit de drukke stad, met genoeg kamers voor mijn gezin, met een buiten, en met vooral veel rust. Rust om opnieuw te beginnen en al het oude achter me te laten. Om iets op te bouwen met mijn lief en mijn kinderen. En vooral te weten dat ik een veilige plek heb die van mij is, wat er ook gebeurd. En dat geeft rust, zoveel rust.
Uiteraard is deze neuroot (want ach ja die angststoornis helpt niet) nog steeds bang dat er iets fout gaat en ben ik pas echt gerust als ik het contract heb getekend ondanks dat ik de acceptatie formulieren al heb ik gevuld. Maar mijn hart is ondanks de angst blij en opgelucht.

Het is tijd voor nieuwe dingen, mooie dingen. Het is tijd om te gaan leven. Maar dan deze keer wel in het positieve.

En dat verleden...die tumor...die stoornissen...dat zijn hobbels, die de weg niet zo saai maken. Ik ga gewoon hobbelend van het uitzicht genieten :-)
Ik ga leven.