Leaps of the heart

Terwijl mijn leventje langzaamaan door loopt, begon er toch iets aan me te knagen. Het was stil in huis, te stil. Geen getrappel van hondenpootjes, geen troostende snuit, geen warmte op de bank, geen clowns meer om te laten lachen, geen geblaf als de bel gaat.... En nog zoveel meer wat er niet meer was nu mijn honden er niet meer zijn. En dan begint het te knagen...eerst een beetje, want tja, het is wel lekker toch? Zo zonder hond, niet uitlaten, makkelijker weg....enzo..... Maar ja, ik ben eigenlijk bijna nooit weg, en ben graag buiten, ik loop zelfs hard 3 a 4 keer per week en sta daar nog extra vroeg voor op ook....
Dus knaagde het lekker verder, en werd ik verteerd door een groot gevoel van missen, want mijn hele volwassen leven heb ik honden en ben ik erg aan ze verknocht. En nu ook 3 van de 5 katten met mijn ex man mee zijn gegaan werd het helemaal heel stil.
En kwamen er steeds vaker tranen door de grote leegte die was achter gebleven, tranen die kwamen vanuit een diep pijn, een diep gemis. Ik voelde me leeg, schuldig, zonder troost...... die bruine oogjes, die natte neus, ik miste het te erg.

Al een aantal keer had mijn vriendje gezegd, wil je dan geen nieuwe hond? En ik met mijn "verstand" telkens nee zeggen want tja, geen hond was toch verstandiger?
Maar ja bloed kruipt waar het niet gaan kan, zo ook bij mij. Bij haar had ik al haar fantastische honden gezien, en ik vond ze zó geweldig. En toen schreef ze een blog met een filmpje en toen ben ik eens gaan kijken. En kwam ik uit bij een stichting voor Galgo's die een hoop hele leuke en lieve hondjes ter adoptie hadden..... En toen zagen we Nicole... en waren verliefd, ze stond met de beschrijving de perfecte gezinshond te zijn. Dus Nicole moest het worden.

En toen zag ik deze foto met die beetje rare mist erop en dacht ik ineens aan een foto die ik jaren geleden maakte waar je een soort mist zie die toch echt erg op een hond lijkt.

Deze foto (vergroot meer duidelijk):

Ik heb even met groen aangegeven wat ik er in zie en toen ook zag, dat maakt het wat duidelijker. Deze foto maakte ik in Avalon, een mysterieuze plek in Engeland waar ik graag kom. 

Voor mij was dit zo frappant want de hond lijkt zelfs een beetje een windhondsoort te zijn op de foto :-) 

Dus ik vertrouwde mijn gevoel en belde de stichting en hoera na een huisbezoek, kregen we te horen dat we Nicole mochten adopteren, ze moest nog wel gesteriliseerd worden en dan zou ze klaar gemaakt worden om te vliegen. En tja daar zitten we nu op te wachten. Afgelopen donderdag heeft ze haar operatie gehad en dan moet ze 10 dagen wachten voor ze mag vliegen en dan moeten wij nog wachten tot de stichting een vlucht kan regelen.

Maar wij kijken al héél erg uit naar ons meisje. Ons meisje wat overigens Caline gaat heetten. Wat Frans is voor knuffelkont. Want dat schijnt ze namelijk te zijn een hele erg knuffelkont. Nou dat vind ik helemaal niet erg. Genoeg liefde en knuffels te vergeven hier.

En ik weet wel iemand die héél blij gaat zijn met deze komst, mijn dochtertje. Want had ze al een obsessie voor katten, dan is deze niet te vergelijken met de obsessie die ze heeft voor honden.

En om mijn kleine meisje een beetje blij te maken, ben ik nu een mooie deken voor haar aan het haken met hondjes erop. Uiteraard net zo'n hondje als dat we gaan krijgen.

Ik kan me haar blije gezichtje al voorstellen, maar niet alleen die van haar hoor, ook die van mijn 3 zonen, want ook zij missen de hondjes heel erg.

Dus Caline zal een pleister zijn voor ons allemaal :-)