Nog 2 dagen en dan eindelijk naar het Zuiden van La France. De afgelopen dagen zit mijn hoofd vol met gedachten, vragen en discussies. Ik ben veel bezig geweest met de vuurdraak maar ook met de vlaamse gaai en de zwarte zwaan, waarvan die laatste net zo mysterieus is verdwenen als dat zij hier verscheen.
Afgelopen zondag brachten wij mijn broertje naar huis nadat hij hier een weekend geweest was. Eenmaal daar haalde hij 2 veren te voorschijn, in eerste instantie dacht ik om me te laten zien, maar ze waren voor mij bedoeld!
Een veer van een buizerd en een prachtige grijsblauwe veer van een reiger!
Die laatste vind ik vooral heel bijzonder aangezien ik tig reigers al heb gezien in mijn leven, maar nog nooit een slagpen er van vond. Ik wilde ze al terug geven, maar kreeg de mededeling, nee nee ze zijn voor jou. Ik helemaal blij. Buizerd is voor mij absoluut mijn binding met Cernunnos en ik ben blij met zijn steun van mijn reis. De veer van de reiger had ik in eerste instantie zoiets van, fijn weer een teken van geduld..grom!
Nu weet ik dat de reiger ook een belangrijke vogel was in de wereld van de de druïden. Hij staat voor geduld (duh, uren in het water turen voor een vis moet je wel geduldig voor zijn anders geen eten), maar ook voor een kijk in de innerlijke wereld van jezelf. En ook dat vind ik niet vreemd, want werd er immers niet geschouwd in water? Het waren dan ook de belangrijkste of beste zieners die de veer van de reiger in hun haar mochten dragen. Dus met dat inzicht is het een mooi kado, het kado om in mijn innerlijke wereld te kunnen kijken, te kunnen schouwen om zo de antwoorden te zien die op het oppervlakte zullen verschijnen. Ik zal beide veren dan ook zeker meenemen naar Frankrijk aanstaande zaterdag.
Maar het was ook een kado wat me bracht naar mijn gelofte aan de Godin. Bij je inwijding leg je een gelofte af aan de Godin. Deze gelofte bind je aan haar en verzegeld je beloftes en maakt je als het ware in haar dienst. Inmiddels heb ik mijn gelofte al weer jaren geleden afgelegd en heb me altijd gehouden aan wat ik toen beloofde, en soms is dat een zware last geweest. Omdat ik nu zoveel jaren verder ben wil ik opnieuw mijn gelofte afleggen, en waar beter dan de plek waar ik het ooit al eerder deed? Dus zal ik de komende dagen besteden aan het uitwerken van die gelofte. En haar uiteindelijk daar verbranden zodat de intentie en mijn woorden haar ook kunnen bereiken via het vuur en haar rook.
Ondanks dat de hoofdlijnen van mijn gelofte hetzelfde zijn gebleven voelt het toch goed om in gesprek te gaan met haar op die plek, mijn plannen te laten zien en mezelf te laten zien. En dat klinkt best raar aangezien ik elke dag in verbinding staat. Misschien is het ook het idee, juist die plek, de kracht en het gevoel dat mijn toekomst verbonden ligt aan dat land. Want ook al is de kans groot dat we eerst een tijd in Engeland zullen wonen, wéét ik gewoon dat we uiteindelijk in Frankrijk zullen eindigen.
Dus ik ben benieuwd, ik verheug me, ben nerveus, voel me getrokken, voel me op vleugels en tegelijkertijd diep in de aarde. Ik voel mijn vuur en de emoties in het water en dat water zal mijn grootste thema zijn als ik in Frankrijk ben. Alleen het water kan me opnieuw geboren laten worden, het enigste element waar ik nog nooit voor de volle 100% doorheen bent geweest.
Dus tijd om mijn selkie jasje eens te gaan zoeken :)
