Ja ongeduldig dat ben ik inmiddels wel. Elke dag ruim ik wat op, stop ik spullen in een doos of gooi/geef ik wat weg.
Het huis wordt leger, maar ook rommeliger, want overal liggen spullen.
Op zich dat geeft niet, maar het geeft nog meer de drive om te gaan.
Wat ik leuk vind is, dat de mensen die me kennen zoiets hebben van je gaat zó gelukkig worden daar. Geen opmerkingen van, je bent gek, je kan het niet etc.
Het blijft allemaal uit.
Van iedereen hun zegen en dat voelt fijn.
Ik denk dat ik nog nooit zo klaar geweest ben voor iets als voor deze reis, dit avontuur.
Elke dag voel ik me ook een stukje meer klaar met deze plek, dit leven.
Langzaam kan ik me overgeven aan het gevoel van niet meer te hoeven vechten, niet meer te moeten overleven, maar naar een gevoel te gaan van ik mag gaan léven.
Alleen mijn vrienden en de vaders van mijn kinderen weten waar ik heen ga. En mijn familie vooral niet. Ik zal ook zeker geen kaartje sturen om te laten weten waar ik ben. Ik ben meer dan klaar om dat allemaal achter me te laten en deze pijn die zolang mijn leven heeft geregeerd hier te laten.
Ik voel me steeds lichter worden en alles wordt steeds duidelijker, bijna helder.
Samen met mijn gezin naar een plek waar we nog niet geweest zijn, waar geen herinneringen liggen, alleen maar nieuwe om te maken.
En ik verheug me er op. Om in dat grote onbekende te stappen in vol vertrouwen.
Dus ruimen we nog maar ongeduldig een kast leeg, vullen we nog een doos en hobbelen we vrolijk verder tot de grote dag. <3
Geen opmerkingen:
Een reactie posten