Met 3 meiden naar Cronesteyn.

Het is even lopen vanaf mijn huis naar de dit park, maar het is het zó waard! We genoten dan ook volop!

Ze doen het zó goed

Onze meiden, ze doen het zo goed he. Ben gewoon trots! Ze hebben al los gelopen, en Turia is blijkbaar een kei in kuilen graven. Allebei sliepen ze al vol overgave op hun rug. Ik vind het zo lief om te zien hoe het vertrouwen groeit, zeker bij Caline. De vele littekens op haar huid dragen een ieder hun verhaal en die verhalen zien wij veel terug in de angst in haar ogen, de constante vraag om goedkeuring, de doodsangst voor de dweilstok... Ja dat meisje heeft het niet makkelijk gehad. En ze lijkt het ook zeker nog niet te geloven dat we haar niks doen, dat vooral mijn vriend haar niks zal doen. Want voor hem is ze het meeste bang. Je kan zien dat ze mishandeld is door een man, want zijn goedkeuring wilt ze het meeste, maar haar mooie lange staart tussen haar benen, komt ze elke keer vragen, ik doe het goed toch? ik ben lief toch? Het zal een grote overwinning zijn als ze komt en ze kwispelt erbij terwijl mijn vriend haar aait, vooralsnog doet ze dat alleen bij mij. Het zijn ook 2 schaduwen. En Turia is mega ondeugend, laat geen eten liggen want ze vind het en het is weg. Ook heb ik leuk contact met de pleegmoeder van Turia, zo zijn we veel leuke weetjes te weten gekomen van haar en hebben we veel bruikbare tips gekregen :-)
Haar pleegmoeder heeft inmiddels al een nieuwe pleeggalgo in huis om voor deze te zorgen tot ze een nieuw huis krijgt. Waarvan ik hoop dat dat snel gebeurd natuurlijk.
Ik moet toegeven ik heb nog nooit zulke zachte honden meegemaakt! Ben blij met mijn meisjes :-)

Caline slaapt met haar poot op Jean zijn schouder.

Vol overgave, zo lief!

Als dit geen blije galgo is dan weet ik het niet meer.

Deze yoga-positie noemen ze "de platte hond"

Het meisje slaapt...ssst

Weer op haar rug, met haar kale buikje.

De dames waren niet onder de indruk van de ganzen, de ganzen daarentegen wel van hun :D

Beetje stoeien buiten.

Turia op zoek naar de andere kant van de wereld.

Ook Turia lekker slapen op haar rug.

Beetje rondrennen, zo blij blij blij.

Ssstt ook Turia slaapt.

De halve platte hond :D

Aankomst Nicole en Turia 19-07-2012 (het filmpje!!)

Ze zijn er!!!

Gisteren om 22 uur werden we opgehaald om naar het vliegveld te gaan en oh wat was ik nerveus, alles 100 keer nagelopen, heb ik alles? Ja ik heb echt alles.
Hup de auto in en up we go. Eenmaal daar een boel mensen van de stichting om ook onze meiden te verwelkomen. Oh wat duurt het dan lang voordat dat vliegtuig er is. En we hadden de pech dat het druk was. Maar ja blijkbaar halen ze de honden echt pas als aller-allerlaatst uit het vliegtuig want toen de hal eindelijk leeg was, kwamen daar de benches. Mijn hart maakte wel even een sprongetje hoor!
Maar goed een foto zegt meer dan 1000 woorden, dus hier een verslag met foto's!

Samen wachten op het vliegtuig.

Eindelijk zijn de benches er, we rijden ze naar een rustig plekje zodat ze niet meteen in alle drukte komen.

Eerst Caline uit de bench, oh wat is ze mooi!!

Dan is Turia er ook uit, ook al zo'n plaatje!

Caline is meteen knuffels aan het uitdelen. Hier met Cas die zo lief was on naar het vliegveld te brengen! :-)

Jean & ik samen met de meiden.

Eenmaal thuis even eten en drinken

Vanmorgen kennis maken met de kinderen, ze waren helemaal blij.

Niiv was in de zevende hemel maar haar nieuwe aanwinsten ;-)

De kluiven werden goed ontvangen! Stereo kluiven :-)

Nog meer kluiven.

Ik samen met Turia

Ze zijn eindelijk thuis en ze zijn zó welkom. Ik geniet nu al! 

Bijna hier

Onze hondenmeisjes zitten inmiddels in de auto onderweg naar het vliegveld in Malaga.
En wij zitten hier thuis te wachten tot we ze mogen halen. Om 22.50 landt het vliegtuig....
Je begrijpt....wachten duurt zooooooo lang als je iets graag wilt.
Maar ja toch wachten we nog maar he...we hebben geen keus ;-)

De meisjes in de auto.

De auto in.

Nog even een knuffel

Ze komen er gewoon echt aan nu!

Kiddie crashes

Tja soms zijn ze ineens héél erg moe en vallen ze ter plekke in slaap. In het geval van kleine meid was het een beetje ik ben moe gestreden tegen de strijd van het tanden krijgen. Maar het levert wel 2 lieve plaatjes op :-)

Niiv geeft het op tegen de pijn van tandjes krijgen, en wat beter dan dan even een tukkie te doen.

En Riven gaf het vandaag ook maar op na een hele ochtend "bubble-jungle", dat hij op de grond in slaap viel leek hem niet te deren. Ik heb zijn deken maar onder zijn hoofd geschoven voor wat meer comfort.

Nog minder dan een week

Ja ik weet het, ik ben erg, ik tel de dagen af tot dat mijn hondjes komen. Ik kijk er zó naar uit.
Eergisteren was ik ook dolblij toen ik nieuwe foto's kreeg, want ik had tot nu toe alleen maar de foto's van de website van de stichting gezien en dan is het altijd leuk om iets nieuws te krijgen, want ook al heb je alleen maar een foto gezien, je bent gewoon verkocht en wordt compleet informatiefreak.
Zo was ik ook erg blij toen we te horen kregen dat de operatie van Caline goed gegaan was.

Maar ja nu nog maar 6 dagen, morgen komt het hondenvoer, ik heb vandaag 2 halsbanden besteld, echt te zoet voor woorden...

Met dit stofje dus... heheheh
Ja sinds ik een dochter heb kan het me niet zoet genoeg zijn LOL

En dan hier nog wat plaatjes van de meiden:

Ons meisje Caline.

Wat een koppie he?

Lief dat witte streepje over haar snoet.

Even kroelen met pleegmama.

Turia houdt van behendigheid, dus hier maar eens voor kijken of ze dat wat vind :-)

Zonder gemak de hindernissen af!

Even mooi zijn.

En even een sprintje trekken met wat andere Galgo's

Ja het gaat wat worden met die meiden :-)

Onder het mom van...

1 Galgo is geen galgo......

Komen er over 9 dagen, 2 meisjes in plaats van 1.

Ik kan honderdduizend redenen geven, waarom 2 en niet 1.

Maar laten we het er op houden dat we ons hart hebben gevolgd en mede daarom 2 hondjes gered hebben van een heel sombere toekomst.

Wij zijn super super super gelukkig met de komst van "onze"  meiden die meer dan welkom zullen zijn. :-)

Draak voor een draak

Jongste zoon is bijna jarig, maar aangezien vandaag de laatste schooldag is hier, mocht hij vandaag trakteren op school. Ik had lopen zoeken en zoeken wat te maken voor traktatie, maar dit is het uiteindelijk geworden.

We hebben even tot heel laat moeten doorwerken, maar voila, het is gelukt, 2 grote draken!

Jullie begrijpen, hij scoorde punten vanmorgen en deze mama was best wel trots op alle reacties :D

Leaps of the heart

Terwijl mijn leventje langzaamaan door loopt, begon er toch iets aan me te knagen. Het was stil in huis, te stil. Geen getrappel van hondenpootjes, geen troostende snuit, geen warmte op de bank, geen clowns meer om te laten lachen, geen geblaf als de bel gaat.... En nog zoveel meer wat er niet meer was nu mijn honden er niet meer zijn. En dan begint het te knagen...eerst een beetje, want tja, het is wel lekker toch? Zo zonder hond, niet uitlaten, makkelijker weg....enzo..... Maar ja, ik ben eigenlijk bijna nooit weg, en ben graag buiten, ik loop zelfs hard 3 a 4 keer per week en sta daar nog extra vroeg voor op ook....
Dus knaagde het lekker verder, en werd ik verteerd door een groot gevoel van missen, want mijn hele volwassen leven heb ik honden en ben ik erg aan ze verknocht. En nu ook 3 van de 5 katten met mijn ex man mee zijn gegaan werd het helemaal heel stil.
En kwamen er steeds vaker tranen door de grote leegte die was achter gebleven, tranen die kwamen vanuit een diep pijn, een diep gemis. Ik voelde me leeg, schuldig, zonder troost...... die bruine oogjes, die natte neus, ik miste het te erg.

Al een aantal keer had mijn vriendje gezegd, wil je dan geen nieuwe hond? En ik met mijn "verstand" telkens nee zeggen want tja, geen hond was toch verstandiger?
Maar ja bloed kruipt waar het niet gaan kan, zo ook bij mij. Bij haar had ik al haar fantastische honden gezien, en ik vond ze zó geweldig. En toen schreef ze een blog met een filmpje en toen ben ik eens gaan kijken. En kwam ik uit bij een stichting voor Galgo's die een hoop hele leuke en lieve hondjes ter adoptie hadden..... En toen zagen we Nicole... en waren verliefd, ze stond met de beschrijving de perfecte gezinshond te zijn. Dus Nicole moest het worden.

En toen zag ik deze foto met die beetje rare mist erop en dacht ik ineens aan een foto die ik jaren geleden maakte waar je een soort mist zie die toch echt erg op een hond lijkt.

Deze foto (vergroot meer duidelijk):

Ik heb even met groen aangegeven wat ik er in zie en toen ook zag, dat maakt het wat duidelijker. Deze foto maakte ik in Avalon, een mysterieuze plek in Engeland waar ik graag kom. 

Voor mij was dit zo frappant want de hond lijkt zelfs een beetje een windhondsoort te zijn op de foto :-) 

Dus ik vertrouwde mijn gevoel en belde de stichting en hoera na een huisbezoek, kregen we te horen dat we Nicole mochten adopteren, ze moest nog wel gesteriliseerd worden en dan zou ze klaar gemaakt worden om te vliegen. En tja daar zitten we nu op te wachten. Afgelopen donderdag heeft ze haar operatie gehad en dan moet ze 10 dagen wachten voor ze mag vliegen en dan moeten wij nog wachten tot de stichting een vlucht kan regelen.

Maar wij kijken al héél erg uit naar ons meisje. Ons meisje wat overigens Caline gaat heetten. Wat Frans is voor knuffelkont. Want dat schijnt ze namelijk te zijn een hele erg knuffelkont. Nou dat vind ik helemaal niet erg. Genoeg liefde en knuffels te vergeven hier.

En ik weet wel iemand die héél blij gaat zijn met deze komst, mijn dochtertje. Want had ze al een obsessie voor katten, dan is deze niet te vergelijken met de obsessie die ze heeft voor honden.

En om mijn kleine meisje een beetje blij te maken, ben ik nu een mooie deken voor haar aan het haken met hondjes erop. Uiteraard net zo'n hondje als dat we gaan krijgen.

Ik kan me haar blije gezichtje al voorstellen, maar niet alleen die van haar hoor, ook die van mijn 3 zonen, want ook zij missen de hondjes heel erg.

Dus Caline zal een pleister zijn voor ons allemaal :-)