Jullie zullen je wel afgevraagd hebben of ik nou inmiddels bevallen was ja of te nee. Ik kan jullie melden ja, ik ben bevallen, 7 februari 2014 schonk ik leven aan onze prachtige zoon Jamie-Dean. Een mannetje van 52 cm en 3750 gram. Een super mooi jongetje. Maar daarna kwamen we in een soort achtbaan terecht die ik nooit meer zal vergeten, tijdens de bevalling liet ik zelf bijna het leven en op de zondagavond er na was onze zoon bijna dood. Dus hier een verslag van de bevalling en de week erna.
Zaterdag 6 februari mocht ik al naar het ziekenhuis komen en mocht ik daar met slaapmedicatie slapen. Ik had inmiddels 2 cm ontsluiting en besloten was de kleine man de volgende dag te halen. Helaas voor mij toen ik aan kwam was de verloskamer waar ik mocht slapen nog niet schoon en moest ik wachten. Tot mijn grote vreugd zag ik dat het de zelfde kamer was waar ik bevallen was van mijn dochtertje, een goed voorteken dacht ik nog. Zo was Niivje er een beetje bij.
Pas om 10 voor middernacht was de kamer schoon en kon ik gaan slapen. Ik kreeg een prik in mijn bovenbeen en ik denk 20 minuten later was ik vertrokken.
Helaas voor mij ging er om 4 uur in de nacht een infuusapparaat af waarvan de accu leeg was en was ik weer wakker en dat bleef helaas zo.
De volgende ochtend was Jean er al vroeg want ze zouden om 8 uur beginnen met de ruggenprik zetten. Helaas was de anesthesist er om 9 uur nog niet en tien voor tien kwam ze eindelijk aanzetten.
Wat nog meer helaas was, is dat ze 5!!! keer mis prikte en ik onderhand dood zat te gaan van de pijn, want die prikken voel je en hoe!
Ze besloten een andere anesthesist te laten komen en deze deed het godinzijdank in 1 keer!
Toen kwam het eerste probleem, ik ging out want mijn bloeddruk zakte onder de 60. Ik had het geluk dat de assistent van de anesthesist nog in de kamer was en zij haar kastje aan het opruimen was en net het juiste medicijn in haar handen had om me bij te brengen, terwijl de rest buiten stond te bakkeleien over een telefoontje.
1 Voordeel van dit gebeuren, niemand durfde erna nog de kamer uit en er lagen 6 flesjes klaar om ingespoten te worden mocht het weer gebeuren. Ik heb geluk gehad dat die beste mevrouw er nog was anders was ik er dus niet meer.
Kort erna gebeurde het nog een keertje alleen ging de baby er toen achteraan. Ze hebben me weer ingespoten met medicatie en me dik 2 uur bij laten komen met de kleine voordat ze besloten me aan het infuus met weeën te hangen.
Pas rond 14 uur kreeg ik het infuus met de weeopwekkers en toen ging het snel.
Hier lag ik fijn proberen bij te komen van alles terwijl mijn lijf hard bezig was met de weeën te verwerken.
Rond 17 uur kreeg ik persdrang en met 4 keer persen werd om 17.13 uur onze mooie zoon geboren. Totaal in de wolken waren we met dit kleine wondertje.
Meneertje dronk meteen goed aan de borst en ik helemaal happy want ik wilde graag borstvoeden.
Lekker bloot op bloot met papa.
Een trotse mama, die hier nog even bij zit te komen.
Onze kleine man, aangekleed en in zijn bakje.
Nog een foto van Jamie-Dean in zijn bakje.
Helaas hadden ze tijdens de bevalling nog een foutje gemaakt... Ik had heel veel vocht gekregen om de werking van de ruggenprik zo goed mogelijk te laten verlopen, alleen waren ze vergeten mijn blaas te legen. Gevolg, dik anderhalve liter urine in mijn blaas wat verwijderd moest worden met een katheter en een ik die niet meer kon plassen en dus in het ziekenhuis moest blijven met 24 uur een katheter. Ik zou pas naar huis mogen als ik weer kon plassen. De nacht ging goed, ik voedde Jamie-Dean nog 2 keer goed aan de borst, tot meneer rond 4 uur begon te spugen.
En dit bleef gebeuren, spugen, niet eten, niet poepen, inmiddels gal en slijm spugen en geen zuigbehoefte meer.
Nier aan de borst, geen vinger, fles of spuitje.
Motto van het ziekenhuis, baby's kunnen tot 48 uur misselijk zijn.
Maar ja dit was niet de eerste baby van deze mama en mijn gevoel zei, dit klopt niet.
Maar niemand die daar gehoor aan gaf.
Hier papa nog in het ziekenhuis op zaterdag met onze kleine.
Zaterdagavond kon ik plassen en mocht ik naar huis. Het feit dat mijn zoon gal spuugde en niet dronk maakte niet uit, ondanks mijn geuite zorgen. Dus gingen we naar huis. En kwamen we om 20 uur 's avonds aan, met in mijn ogen ons zieke kind.
Zondagochtend kwamen de kleintjes terug van hun papa, en hadden we net met de verloskundige en kraamhulp besproken dat we naar de EHBO moesten, want ook volgens hun klopte het niet. Dus Riven en Niiv konden hun broertje 5 minuten zien en daarna rende ik de deur uit met mijn kleintje op naar de EHBO.
Mijn hart brak want ik zag een verliefd meisje en jongetje, die hier zó naar uit hadden gekeken, en meer dan 5 minuten kregen ze niet en veel uitleggen kon ik ook niet.
Dus op naar het LUMC. Na onderzoek op de EHBO werd besloten hem op te nemen op de intensive care van neonatologie. Hij werd aangesloten op een infuus, een maagsonde en plakkers voor hart en zuurstof. En dan zit je daar als moeder. Net bevallen, amper kunnen zitten, helemaal alleen in het ziekenhuis met je kindje waarvan je niet weet wat er mee is.
Er werd een foto gemaakt van zijn buikje en naar aanleiding daarvan werd besloten dat hij naar het Sofia kinderziekenhuis moest in Rotterdam. Hier hadden dokters in huis die verstand hadden van maag en darmen.
Maar deze uitslag kreeg ik rond 13 uur en om 17 uur zat ik nog steeds op de zelfde plek.
Op een klote krukje, zonder eten of drinken, geen hond die naar mijn zoon had gekeken, terwijl ik hem nog even 2 keer zelf moest redden omdat hij in zijn eigen slijm en gal stikte, compleet naar de klote.
Inmiddels waren goede vrienden onderweg om op te komen passen op de 2 kleinste zodat Jean ook mee kon naar Rotterdam.
Maar zo makkelijk ging dat nog niet, ik wilde namelijk mee met Jamie-Dean en er werd doodleuk gezegd dat kan niet, mensen mogen niet mee in de ambulance... Waar op ik zoiets had van SORRY?!
Ook zou er geen plek voor me zijn in het Sofia.
Jammer dan vond ik, ik ging met mijn kind mee, punt uit.
Achteraf bleek dat er allang een plek voor me was in het kraamhotel in het Sofia en heeft na lang gezeik, gezeur en geouwehoer mijn verloskundige geregeld dat ik mee mocht in de ambulance.
Op het moment dat we Jamie-Dean in de transport-couveuse hadden kwam Jean binnen met mijn tas met spullen en de vriend die hem gebracht had. Hun zouden achter ons aan komen en ik zou ze zien in het Sofia.
We werd nog even door het ambulance personeel gevraagd of we een camera bij ons hadden.
Waarom vroegen we... Nou het zou wel eens de laatste foto kunnen zijn...
Dit was een klap en niet zo zuinig ook, ik begreep waarom ze het vroegen, maar de manier waarop was hondsbrutaal en maakte dat ik in doodsangsten (nog meer dan ervoor) op weg ging naar Rotterdam.
Het enige coole van alles was 160 over de snelweg scheuren.
Helaas de gedachten erbij waren minder. Ik had de geboortekaartjes nog niet durven te versturen, te bang dat ik er een rouwkaartje achteraan zou moeten sturen.
Eenmaal in het Sofia was er meteen een chirurg en een kinderarts. Ik kreeg een grote leren relaxstoel en thee aangeboden. Ik kwam in een warm bad vergeleken bi het LUMC.
Jamie-Dean kreeg meteen een darmspoeling en het mogelijke diagnose was er meteen na 10 minuten. De ziekte van Hiersprong, een ziekte waarbij er in het laatste stuk van de darmen geen zenuwen zitten en ze dus niet werken, met als gevolg dat een baby niet kan poepen.
De darmspoeling luchtte meteen op. Hij werd rustiger in zijn gezichtje.
Ik vroeg de arts voorzichtig of hij dood zou gaan, het antwoord was als je niet hier had gekomen vandaag, dan wel. Wees trots dat je op je instinct heb vertrouwd een moeder zit er nooit naast.
En zo lang ons kleintje ineens op de Intensive Care van Neonatologie van het Sofia kinderziekenhuis.
Maagsonde, bewaking, infuus... Je gaat kapot als je je kleintje zo ziet liggen.
Maar zo dapper, hij gaf geen kik, alleen de maagsonde inbrengen vond hij verschrikkelijk.
We kregen een plekje in het kraamhotel, waar Jean bij me mocht blijven slapen.
Maar in de nacht zat hij grotendeels naast het bakje van ons kleintje. Ik werd weggestuurd, ik was immers een kraamvrouw en de kleine zou niks aan me hebben als ik zou instorten.
De maandag erna werden er weer foto's gemaakt, en kreeg hij 3 keer per dag een darmspoeling.
Maar ook mocht hij wat kleertjes aan. Voor mij al een grote stap.
De dag erna (dinsdag) zou er nog een foto gemaakt worden, deze keer met contrastvloeistof die in zijn darmpjes werd gespoten.
Jean ging mee met de foto en de uitslag was vreemd. Tijdens de foto poepte hij zich leeg. Er was een vernauwing te zien, maar niet zo groot dat het Hiersprong kon zijn.
Die dinsdagavond wilde Jamie-Dean ineens weer zuigen, hij kon drinken! Dus mocht hij van het infuus af.
Die nacht dronk hij kleine flesjes van 15 ml en allemaal gingen ze op en allemaal bleven ze er in. En nog blijer werd ik toen hij die nacht spontaan zelf poepte!
Hoe blij je kan zijn met poep!
Toen kwam de volgende discussie, ik wilde borstvoeden maar dat mocht niet! Want zo was het argument van de dokter, we kunnen niet zien wat hij dan drinkt. Ik was er kapot van en in overleg met de zusters, zou ik hem toch gewoon borstvoeden en daarna zou hij de fles krijgen. Die fles die ineens verhoogd was naar 55 ml! Mij een raadsel hoe hij dat naar binnen moest krijgen, maar ze hielden vol dat hij het op moest drinken anders zou hij uitdrogen en aan het infuus terug moesten... Gek werd ik ervan zeker toen ik de volgende dag te horen kreeg dat hij helemaal over mocht op borstvoeding... ARGH! Alsof ik 55 ml per keer had per voeding na amper te kunnen voeden.
Ik bleef dus het eerste doen, eerst de borst, dan bij trek nog de fles en dit ging goed. Hij dronk goed, maar bleef ook redelijk poepen. Hij zag ontzettend geel, maar de rest ging goed.
De hadden op de foto nog iets raars gezien aan de bovenkant van zijn darmen en wilde nog een slikfoto, een foto weer met contrastvloeistof maar dan inspoten via de maagsonde.
Ik vroeg hun waarom, aangezien de bovenkant goed werkte.
Zekerheid werd gezegd.
Ook werd er een biopsie gedaan van zijn darmen om Hiersprong 100% uit te sluiten.
Inmiddels was Jean dinsdagavond naar huis gegaan omdat de kleintjes ons te veel miste. Ik had de borsten, dus ik moest wel bij de kleine blijven.
Donderdag, geen snoertjes, geen maagsonde meer en geen slikfoto. In het team was besloten dat het inderdaad onzin was. Alles werkte nu, dus waarom meer leed voor de kleine.
Ik zou de volgende dag naar huis mogen als hij bleef drinken, poepen en zijn geelwaarde goed was.
Dus vrijdag weer bloedprikken en maar wachten op de uitslag.
Ik kon niet blijer zijn toen ik de verlossende woorden kreeg, je mag naar huis!
Valentijnsdag, ons kleintje thuis.
Geen idee wat hij had of heeft. De uitslag van de biopsie krijgen we nog.
Maar hij doet het super. De borstvoeding gaat ineens als een trein. Hij zit er tevreden uit en wij zijn dolblij hem bij ons te hebben en samen te zijn als gezin.
Ook de grote broers kwamen afgelopen weekend kijken naar hun broertje en toen realiseerde ik me ineens, ik heb 5 kinderen... 4 zonen en 1 dochtertje. Ik ben rijk.
Afgelopen week leerde ik hoe belangrijk gezondheid is, hoe sterk moederliefde en instinct is. Hoe sterk de liefde is tussen Jean en mij. En hoe welkom dit klein ventje is.
Welkom Jamie-Dean <3
We love you very much!
