Happy Ostara

Tja wat kan ik zeggen, ik hou van de lente, ik hou van schattige dingen en nu ik een dochter heb, heb ik des te meer een excuus om van die suiker zoete super schattige dingetjes te maken. Want dat vind dochter ehm, ik zo leuk... :D

Eindelijk verhuisd!

We zijn over! En vandaag mag ik eindelijk de sleutels inleveren van mijn oude huis. En een groot hoofdstuk afsluiten. Ik ben de uurtjes aan het aftellen tot dat moment.
Het nieuwe huis is heerlijk, het is ruim en de buurt is rustig en groen.
De kinderen zijn al helemaal gewend en 2 april kan na lang gemorrel met zowel de oude als de nieuwe school Riven eindelijk hier naar school. En hij valt met zijn neus in de boter, hij heeft die dag meteen voor het eerst in zijn leven zwemles, hij is zoooo blij daarover. Echt heel leuk.
Sowieso een super leuke school want niet alleen zwemles, maar ook muziekles en dansles zijn vaste prik. En voor mij was het wel grappig dat hij in en groep komt die de heksenkring heet :-) Toch leuk met een heksje als mama.
En het fijnste is dat hij er zelf ook zo naar uit kijkt. Dus ik ben erg blij.
Ik merk sinds we hier zijn dat ik een stuk rustiger ben, minder zorgen aan mijn hoofd, minder gedoe. Ik begin langzaam het idee te krijgen dat ik weer kan ademen en weer dingen kan gaan ondernemen voor mezelf.
Maar ik ben ook nog steeds in een soort ongeloof dat deze mooie plek voor ons is, met alle ruimte en alle rust.

Dus genieten! Ik zal snel wat foto's plaatsen van onze nieuwe stek :D

Dag huis...

Daar zit ik dan, in een kaal huis, zonder vloer, met allemaal dozen. De spullen ingepakt, de kamers leeg...
Afgelopen nacht was de laatste nacht hier met mijn kinderen, aangezien deze nu allemaal bij hun vader zijn. Een nacht waarin mijn kleine meisje heel onrustig was en bij me wilde liggen, net als dat ze dat deed als baby. En ondanks dat ik slecht slaap als ze bij me in bed ligt (ze is namelijk net een soort super hete sjaal om me nek of tegen mijn rug geplakt) was het fijn om haar dicht bij me te hebben, om me de goede herinneringen te herinneren. Want ondanks dat ik blij ben deze plek te verlaten, was het ook mijn eerste grote huis, een echte eensgezinswoning. Kwam ik hier met mijn zoontje van net 2 weken oud, startte ik mijn winkel in deze woonplaats en gaf ik het leven aan een dochter. Maar vocht ik ook tegen een tumor, was ik verschrikkelijk ziek en strandde mijn huwelijk.
Ik probeer me de goede dingen te herinneren, de fijne dingen. Zodat ik hier met een glimlach weg kan gaan. Maar het is moeilijk te glimlachen met zoveel pijnlijke dingen en tranen zullen er volgende week zeker nog wel vloeien, want dat hoort nu eenmaal bij loslaten...
Ik sluit een boek. Maar schrijf al de pagina's van een nieuwe...
Hopelijk wordt dit er 1 die wat vrolijker zal zijn....