Iets waar je graag naar uit kijkt duurt vaak héél erg lang. Terwijl rot dingen vaak sneller voor je deur staan dan dat je lief zijn. Gelukkig krijg ik maandag eindelijk iets waar ik lang naar uit gekeken heb en wat leuk is. Alles is inmiddels geregeld, alles is betaald, nu alleen nog mijn koffer inpakken. Hier wacht ik nog even mee tot de dag van vertrek aangezien ik door mijn prachtige buik wat beperkt ben in mijn kleding en dus alles moet wassen dit weekend alvorens ik het mee kan nemen.
Morgen mag ik eindelijk mijn ponden ophalen, en dan ben ik er klaar voor!
1 Voordeel, het weekend zal wel heel snel gaan want we hebben dit weekend alle jongens thuis, wat het gezellig en druk maakt en leuke dingen gaan altijd snel voorbij. Nu begint het weekend sowieso lekker, want manlief heeft morgen vrij genomen en we mogen morgenochtend eerst met de kleuterklas van Riven naar het bos. Pure zelfmoord natuurlijk, maar we doen het graag. Vervolgens naar huis, boterhammetje eten, en dan mijn ponden halen om dan naar Den Haag te gaan om de oudste 2 van mijn jongens op te halen.
Dit weekend zal ons geduld weer erg getest worden op het gebied van parkeren, aangezien het leiden ontzet is dit weekend en je dan schijnbaar overal je auto neer mag kwakken en jij als vergunninghouder mooi pech heb als zo'n debiel op jouw plek gaat staan. Die dagen doen ze volgens mij niet aan boetes, GROM!
Terwijl ze juist dat een mooi bonnen quota zouden kunnen halen, gemeen he van me? :P
Kortom de hele stad hier is dit weekend 1 groot gekkenhuis, al sinds gisteren is 1 belangrijke doorgaande weg afgesloten voor de kermis en zullen we gekweld worden met dronken mensen, geschreeuw, pauper muziek, en ik hoop heel, héél veel regen *evil grin* Kortom je begrijpt ik hou niet zo van dit feest, ik vind het altijd hét feest waarin zo'n beetje elke Leidenaar dronken in de goot ligt en dat moet dan "gezellig" zijn...
Not my cup of tea dus we houden het zo ver als we kunnen ver van onze bed show en das nog best lastig als aan de rand van de singels woont.
Nou ja we zullen ons niet vervelen in ieder geval met onze koters en verzinnen wel wat om ons mee te vermaken. Zo wil ik thuis ook een krans maken voor de herfst en hebben we Riven beloofd een plank te maken voor al zijn lego. Zodat het overzichtelijk blijft. Genoeg te doen dus. Maar we hebben er zin in dus dat scheelt. Ik hoop voor mijn oudste zoon dat er wel wat winkels open zullen zijn zaterdag, want hij heeft voor zijn verjaardag een bon gehad voor Gamemania en hij zal die wel al te graag willen uitgeven ;-) Dat mag hij dan wel met zijn stiefpaps doen want mama waagt zich niet in de feestvreugde :D
Mama heeft als überklusje denk ik maar het trimmen van de hond. Die is er heftig aan toe en zal me zeer dankbaar zijn als ik 'm van wat korter haar voorzie.
Maar goed eerst vandaag maar eens rustig voorbij laten gaan voordat alle drukte morgen losbarst.
Tot die tijd tel ik toch nog steeds stiekem af tot maandag naar het moment dat ik vanuit het vliegtuigraampje land zie na een groot stuk boven de zee te hebben gevlogen. En dan m'n hart voel juichen met het gevoel, YES, ik ben weer thuis!!
donderdag 30 september 2010
woensdag 29 september 2010
Plan uitgestippeld
Langzaamaan worden dingen steeds duidelijker. Ik heb eindelijk gevonden wat ik wil doen en ben nu bezig uit te zoeken hoe ik dit kan gaan doen en heb er nog plezier in ook. 1 Van mijn doelen is om volgend jaar een paard aan te schaffen en hier lekker mee aan de slag te kunnen. Voor die tijd zal ik eerst nog wat cursussen volgen en staat mijn rijbewijs nummer 1 op de lijst. Eigenlijk had ik daar begin van deze maand mee willen beginnen maar de zwangerschap gooide dat betreft roet in het eten dus doe ik dat liever als ik bevallen ben omdat ik weet hoe verder ik kom in m'n zwangerschap ik steeds gammeler wordt en pijntjes krijg die niet helpen bij het rijden. Ik had namelijk precies het zelfde toen ik leste en zwanger was van Riven, uiteindelijk ging het gewoon niet meer en dat risico wil ik nu niet lopen. Dus nog even geduld. Mijn motto is het komt vanzelf wel. En dat geeft me ook nog even de tijd om te sparen aangezien een rijbewijs nogal duur is ;-)
Ook heb ik een mooie reis op het oog naar Ierland voor volgend jaar waar ik erg veel zin in heb. Dus veel leuke dingen op stapel. Met als hoogtepunt uiteraard de baby. Het zal nu niet lang meer duren voor ik de kleine elke dag zal voelen :-) Ik kijk er uit naar dat moment. Tot nu toe heb ik 2 keer heel duidelijk een tikje gevoeld waarvan ik zeker wist dat dat de baby was, dus ik kan niet wachten tot dat dagelijks zo gaat zijn.
Ook ben ik reuze nieuwsgierig naar de echo eind oktober. Ik ben zó nieuwsgierig!
Mijn buik begint nu toch ook echt voetbalvormen aan te nemen :D Ik geniet er echt van. Op de kwaaltjes na dan, want nog steeds ben ik misselijk en de term zwangerschapsdementie heb ik heruitgevonden volgens mij hahaha. Maar ja dat hoort erbij denk ik dan maar. Vooralsnog verloopt alles zo goed als het lopen kan in mijn situatie en dat maakt me erg blij.
Ook met de andere kids gaat het goed en zelf op het gebied van ex is het heerlijk rustig, wat mij uiteraard ook rust geeft. Ik moet nog steeds wennen aan het feit dát het überhaupt zo rustig is! Maar nu het langzaam bij me begint door te dringen kan ik me wel steeds meer overgeven aan dat gevoel en vind ik het dus leuk dat ik steeds meer plannetjes kan maken voor de toekomst. Het geeft iets om naar uit te kijken en om blij van te worden. Fijn idee dus!
Vandaag is mijn ukkie lekker vrij, het zonnetje schijnt, dus ik denk dat we straks maar eens de biologische markt onveilig gaan maken samen. Nadat deze mama eerst lekker haar kookboeken heeft doorgespit om te bedenken wat we gaan eten vanavond... Wat een crime is dat soms :D
Maar gelukkig geen grijze wolken boven Leiden dus een dag om van te genieten!
Fijne dag!
Thessa
Ook heb ik een mooie reis op het oog naar Ierland voor volgend jaar waar ik erg veel zin in heb. Dus veel leuke dingen op stapel. Met als hoogtepunt uiteraard de baby. Het zal nu niet lang meer duren voor ik de kleine elke dag zal voelen :-) Ik kijk er uit naar dat moment. Tot nu toe heb ik 2 keer heel duidelijk een tikje gevoeld waarvan ik zeker wist dat dat de baby was, dus ik kan niet wachten tot dat dagelijks zo gaat zijn.
Ook ben ik reuze nieuwsgierig naar de echo eind oktober. Ik ben zó nieuwsgierig!
Mijn buik begint nu toch ook echt voetbalvormen aan te nemen :D Ik geniet er echt van. Op de kwaaltjes na dan, want nog steeds ben ik misselijk en de term zwangerschapsdementie heb ik heruitgevonden volgens mij hahaha. Maar ja dat hoort erbij denk ik dan maar. Vooralsnog verloopt alles zo goed als het lopen kan in mijn situatie en dat maakt me erg blij.
Ook met de andere kids gaat het goed en zelf op het gebied van ex is het heerlijk rustig, wat mij uiteraard ook rust geeft. Ik moet nog steeds wennen aan het feit dát het überhaupt zo rustig is! Maar nu het langzaam bij me begint door te dringen kan ik me wel steeds meer overgeven aan dat gevoel en vind ik het dus leuk dat ik steeds meer plannetjes kan maken voor de toekomst. Het geeft iets om naar uit te kijken en om blij van te worden. Fijn idee dus!
Vandaag is mijn ukkie lekker vrij, het zonnetje schijnt, dus ik denk dat we straks maar eens de biologische markt onveilig gaan maken samen. Nadat deze mama eerst lekker haar kookboeken heeft doorgespit om te bedenken wat we gaan eten vanavond... Wat een crime is dat soms :D
Maar gelukkig geen grijze wolken boven Leiden dus een dag om van te genieten!
Fijne dag!
Thessa
dinsdag 28 september 2010
Herfst & School
Nog 6 nachtjes slapen! Begint het al irritant te worden mijn Engeland obsessie? Ik kijk er dan ook zó naar uit! Vanmorgen kwam er een roodborstje op mijn terras, voor mij een echte voorbode! En eerder die ochtend werd ik al bezocht door een groepje pimpelmeesjes. Het wordt dus weer tijd om vogelvoer te strooien voor ze want ze komen al zoeken :-)
Of nog leuker (groot kind als ik ben) pindaslingers rijgen :D Ja de herfst kan mij wel bekoren!
Vanmorgen had ik me samen met nog een moeder opgegeven om de herfstkrans te maken voor de klas. Dus aan de slag met een hoop bladeren, takken, bessen, dennenappels en kastanjes, maar het resultaat mocht er zijn en we hebben hem meteen opgehangen. Tevens was het leuk om te zien hoe het er in de klas aan toe ging, al zorgde dat wel tot 2 keer toe voor een gebroken moederhart omdat ik nu toch echt duidelijk kon zien dat mijn zoontje wordt gepest :( En dan heb je het verdikkeme over kinderen van 4 en 5 jaar! Ongelooflijk toch!
Vrijdag is er een herfstwandeling met hun klas en ze zochten ouders die wilden rijden en begeleiden, nou volgens mij ben ik mijn man nog nooit zo dankbaar geweest dat hij een vrije dag heeft genomen, want wij gaan dus mooi mee! Geen nieuw gat, val, of wat dan ook bij mijn jong, GROM!
Anders zou ik het niet aandurven ben ik bang. Liefde voor elkaar is goed, maar als mijn kind moedwillig geziekt worden en we dan blij moeten zijn dat het andere kindje contact zocht...ehm nou dat gaat mij iets te ver want volgens mij is dat niet het soort contact waar je naar op zoek bent en positief moet belonen....
Laten we het de schaduwzijde noemen van de Vrije School.... Maar hoe dan ook, kutkind kwam en mee weg en de mijne in dikke tranen... tot 2 keer toe :(
Fijn zulke dingen, maar vrijdag dus mooi niet. Hopelijk is het niet helemaal noodweer anders gaat die wandeling inclusief picknick toch al snel in water op. We zullen het zien.
In ieder geval heb ik manlief dat ook nog een half dagje bij me voor alle kids er weer zijn en ik naar Engeland vertrek.
Vrijdag mag ik mijn ponden ophalen, en dan is het toch bijna zover. Dit weekend maar een goed lijstje maken met wat ik mee moet nemen want met mijn zwangerschapsdementie weet je het maar nooit.
Ik vind het ook best spannend zwanger vliegen en hoop dat ik niet het vliegtuig onder kots of dat er niks ergs gebeurd met de baby. We gaan maar uit van een goede vlucht voor ons allebei.
Ik verheug me in ieder geval erop. Zoveel leuke dingen in het vooruitzicht! Het pad van blij lijkt vooralsnog erg goed te bevallen :D
Fijne dag allemaal!
Of nog leuker (groot kind als ik ben) pindaslingers rijgen :D Ja de herfst kan mij wel bekoren!
Vanmorgen had ik me samen met nog een moeder opgegeven om de herfstkrans te maken voor de klas. Dus aan de slag met een hoop bladeren, takken, bessen, dennenappels en kastanjes, maar het resultaat mocht er zijn en we hebben hem meteen opgehangen. Tevens was het leuk om te zien hoe het er in de klas aan toe ging, al zorgde dat wel tot 2 keer toe voor een gebroken moederhart omdat ik nu toch echt duidelijk kon zien dat mijn zoontje wordt gepest :( En dan heb je het verdikkeme over kinderen van 4 en 5 jaar! Ongelooflijk toch!
Vrijdag is er een herfstwandeling met hun klas en ze zochten ouders die wilden rijden en begeleiden, nou volgens mij ben ik mijn man nog nooit zo dankbaar geweest dat hij een vrije dag heeft genomen, want wij gaan dus mooi mee! Geen nieuw gat, val, of wat dan ook bij mijn jong, GROM!
Anders zou ik het niet aandurven ben ik bang. Liefde voor elkaar is goed, maar als mijn kind moedwillig geziekt worden en we dan blij moeten zijn dat het andere kindje contact zocht...ehm nou dat gaat mij iets te ver want volgens mij is dat niet het soort contact waar je naar op zoek bent en positief moet belonen....
Laten we het de schaduwzijde noemen van de Vrije School.... Maar hoe dan ook, kutkind kwam en mee weg en de mijne in dikke tranen... tot 2 keer toe :(
Fijn zulke dingen, maar vrijdag dus mooi niet. Hopelijk is het niet helemaal noodweer anders gaat die wandeling inclusief picknick toch al snel in water op. We zullen het zien.
In ieder geval heb ik manlief dat ook nog een half dagje bij me voor alle kids er weer zijn en ik naar Engeland vertrek.
Vrijdag mag ik mijn ponden ophalen, en dan is het toch bijna zover. Dit weekend maar een goed lijstje maken met wat ik mee moet nemen want met mijn zwangerschapsdementie weet je het maar nooit.
Ik vind het ook best spannend zwanger vliegen en hoop dat ik niet het vliegtuig onder kots of dat er niks ergs gebeurd met de baby. We gaan maar uit van een goede vlucht voor ons allebei.
Ik verheug me in ieder geval erop. Zoveel leuke dingen in het vooruitzicht! Het pad van blij lijkt vooralsnog erg goed te bevallen :D
Fijne dag allemaal!
zondag 26 september 2010
Mooie Cirkel
Als je dingen afsluit, open je ook weer nieuwe dingen.
Zo zag ik gisteren de laatste cirkel van deze opleidingsgroep. 4 Mensen gaan volgende week mee naar Glastonbury om zich te laten inwijden of toewijden. Het was een mooie cirkel. We hebben de basis gelegd voor onze oceandrums, en ze hebben door meditaties en rituelen hulpmiddelen gekregen voor hun pad volgende week in Engeland. Heel mooi om te zien en om mee te mogen maken. De cirkel sluiten was voor mij emotioneel. Je hebt een jaar met een groep gewerkt wat zeker niet makkelijk was dit jaar door meerdere redenen, maar wel altijd mooi en krachtig welke wending de Godin het ook besloot te geven.
Ik heb de cirkel met trots afgesloten, ik kon werkelijk blij zijn met hoe deze mensen zijn gegroeid en kan alleen maar hopen dat ik ze een basis heb gegeven waar ze hun verdere leven op voort kunnen bouwen.
Na afloop zijn we met de hele groep uit eten geweest, wat super gezellig en leuk was. En moe en voldaan kwamen we allemaal thuis.
Dit jaarwiel is qua cirkels nu afgesloten, weer een mooi en heftig jaar voorbij.
Nu is het tijd voor mijn eigen pad, waar ik afgelopen zaterdag de eerste stappen op heb gezet. En waar ik in Glastonbury ongetwijfeld meer stukjes van te zien zal krijgen. Ik kijk er naar uit om volgende week weer terug te gaan, naar deze plek waar ik zo van hou. Ik heb veel mooie en leuke dingen op stapel staan. En ben klaar voor een nieuw avontuur, alleen voor mezelf en de dingen waar ik blij van wordt.
World here I come!
Zo zag ik gisteren de laatste cirkel van deze opleidingsgroep. 4 Mensen gaan volgende week mee naar Glastonbury om zich te laten inwijden of toewijden. Het was een mooie cirkel. We hebben de basis gelegd voor onze oceandrums, en ze hebben door meditaties en rituelen hulpmiddelen gekregen voor hun pad volgende week in Engeland. Heel mooi om te zien en om mee te mogen maken. De cirkel sluiten was voor mij emotioneel. Je hebt een jaar met een groep gewerkt wat zeker niet makkelijk was dit jaar door meerdere redenen, maar wel altijd mooi en krachtig welke wending de Godin het ook besloot te geven.
Ik heb de cirkel met trots afgesloten, ik kon werkelijk blij zijn met hoe deze mensen zijn gegroeid en kan alleen maar hopen dat ik ze een basis heb gegeven waar ze hun verdere leven op voort kunnen bouwen.
Na afloop zijn we met de hele groep uit eten geweest, wat super gezellig en leuk was. En moe en voldaan kwamen we allemaal thuis.
Dit jaarwiel is qua cirkels nu afgesloten, weer een mooi en heftig jaar voorbij.
Nu is het tijd voor mijn eigen pad, waar ik afgelopen zaterdag de eerste stappen op heb gezet. En waar ik in Glastonbury ongetwijfeld meer stukjes van te zien zal krijgen. Ik kijk er naar uit om volgende week weer terug te gaan, naar deze plek waar ik zo van hou. Ik heb veel mooie en leuke dingen op stapel staan. En ben klaar voor een nieuw avontuur, alleen voor mezelf en de dingen waar ik blij van wordt.
World here I come!
zaterdag 25 september 2010
Rhiannon Riding the Horses
Wat een inzichten en wat een beleving. Vandaag heb ik een workshop gedaan met paarden en was te gek. Bij aankomst wist ik niet zo goed waar ik moest zijn want het erf was compleet verlaten. Gelukkig sloeg de hond aan waarop er iemand naar beneden kwam. Ik was gelukkig op tijd en de rest zat al klaar. We waren maar met een groepje van 4 dus dat was fijn. Bij elkaar, ik, Leo, Rika en Arie. Dus 2 mannen, 2 vrouwen. Na een voorstelrondje gingen we naar de paarden toe. In 2 paddocks stonden bij elkaar 4 paarden, in de ene paddock 2 mannen, en in de andere paddock 2 vrouwen. Ik werd meteen getrokken naar 1 van de ruinen. We mochten even rond lopen en kijken wat we voelden. De ruin die mij trok kwam al snel even bij me kijken, en tot mijn verbazing, ik was niet bang!
Onze eerste opdracht was een groepsopdracht, de paarden moesten ruilen van paddock en wij moesten dat doen. Maar ze mochten niet bij elkaar in de ruimte, elkaar niet te dichtbij passeren maar ook niet te ver uit elkaar.
Niemand kwam met een plan dus mijn plan om me op de achtergrond te houden werkte niet, want tja ik ga niet staan wachten, dus ik stelde voor de mannen, pakken de mannen, de vrouwen de vrouwen, vrouwtjes uit de paddock, mannetjes erin, en wij de vrouwtjes in de paddock van de mannen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik wist niet welk vrouwtje ik zou krijgen, of de donkere cheyenne of de lichte junita. Omdat Rika niet zo goed durfde en Cheyenne op haar afstapte, bleef Junita over voor mij. Nou het moest zo zijn. Ik kon heel makkelijk op haar afstappen en haar aan de lijn krijgen. Ik opende het hek terwijl mevrouw me fijn stond op te duwen en toen het hek uit. Maar het punt waar ik besloten had waar we zouden wachten tot de mannen voorbij waren, wilde mevrouw fijn verder lopen. Ze probeerde heel duidelijk over mijn grens te gaan. Nou mooi niet dus. Jij blijft staan! Wat ze dus ook deed. Omdat Rika geen seintje gaf bleef ik wachten voor nop aangezien ik niet over Junita heen kon kijken. Maar toen ik door had dat zij al voorbij was kwam ik er achter aan en kregen we de dames zonder problemen in het paddock.
Toen mochten we kiezen met welk paard we wilde werken. Ik wilde Junita. Zij wilde duidelijk over mijn grens heen dus voor mij een uitdaging.
Ik was als tweede aan de beurt. Ik vertel later nog wel over wat ik zag bij anderen, maar nu wil ik eerst mijn eigen ervaring graag delen :-)
Ik stapte de paddock in bij Junita. Beetje aaien en kriebelen, maar ik wist eigenlijk niet meteen wat ik wilde, ja ik wilde spelen, maar hoe ging ik dat aanpakken? Eerst ging ik door de knieën, ik wilde haar aangeven dat ik me overgaf aan haar. Ze reageerde meteen, ze kwam snuffelen en kijken en het was goed. Als ik wegliep volgde ze, maar ik kreeg haar niet aangespoord. Niet vreemd ik wist niet waar het gaspedaal zat :D Maar daar werd ik op gewezen en toen kon het spelen beginnen, rennen, dansen, spelen, GEWELDIG!! Ik danste met een paard alsof ik nooit anders had gedaan, puur vanuit mijn eigen gevoel, iets wat ik nog nooit eerder had gedaan voelde alsof ik het al 100 jaar deed, fantastisch.
Omdat mijn conditie het niet toeliet hield ik dit niet voor eeuwig vol en ging ik lekker wandelen, en zonder te kijken kwam ze me achterna, volgde me, en als ik stopte , stopte zij ook, knuffelden we, Junita liet me zien dat ik mezelf mag zijn, liet me zien wie ik was en nog ben. Ze liet me zijn dat ik vrij was.
En op het einde van onze sessie stonden we neus aan neus en kriebelde ik haar en gaf ze zich compleet over trok een beentje op en sloot haar oogjes. Wat een overgave! Ze zei me daarmee, Thessa rondrennen en dansen is super, maar vergeet niet om je lekker te laten verwennen en je rust te nemen. Echt te gek. Ik heb haar bedankt en ging met een niet uit te wissen glimlach het paddock uit. Ik zeg eerlijk, ik heb tranen gelaten, gelachen, me compleet vrij gevoeld. Ik had geen angst en het mooiste, het voelde alsof ik nooit anders had gedaan.
Ik heb m'n droom nu 100% gevonden en mijn eerste stap op het pad van blij is met een super begin begonnen. Manlief en ik hebben vaak gesprekken gehad over wat ik wil. En dit heb ik jaren weg gestopt en mocht nu op deze super manier tot bloei komen. Ook wel typisch waar ik aan moest denken, iemand zei tegen me je moet worden wat er tegenover Morrighan staat...en laat dat nou oa Rhiannon zijn... toeval of teken?
Ik weet nu zeker wat ik wil en dat ik door moet zetten en heb nog flink wat dingen besproken en gedaan maar daarover later meer.
Ik ben moe maar héél voldaan en voel me compleet gelukkig, mijn glimlach zit voor eeuwig vast in mijn hart.
Onze eerste opdracht was een groepsopdracht, de paarden moesten ruilen van paddock en wij moesten dat doen. Maar ze mochten niet bij elkaar in de ruimte, elkaar niet te dichtbij passeren maar ook niet te ver uit elkaar.
Niemand kwam met een plan dus mijn plan om me op de achtergrond te houden werkte niet, want tja ik ga niet staan wachten, dus ik stelde voor de mannen, pakken de mannen, de vrouwen de vrouwen, vrouwtjes uit de paddock, mannetjes erin, en wij de vrouwtjes in de paddock van de mannen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik wist niet welk vrouwtje ik zou krijgen, of de donkere cheyenne of de lichte junita. Omdat Rika niet zo goed durfde en Cheyenne op haar afstapte, bleef Junita over voor mij. Nou het moest zo zijn. Ik kon heel makkelijk op haar afstappen en haar aan de lijn krijgen. Ik opende het hek terwijl mevrouw me fijn stond op te duwen en toen het hek uit. Maar het punt waar ik besloten had waar we zouden wachten tot de mannen voorbij waren, wilde mevrouw fijn verder lopen. Ze probeerde heel duidelijk over mijn grens te gaan. Nou mooi niet dus. Jij blijft staan! Wat ze dus ook deed. Omdat Rika geen seintje gaf bleef ik wachten voor nop aangezien ik niet over Junita heen kon kijken. Maar toen ik door had dat zij al voorbij was kwam ik er achter aan en kregen we de dames zonder problemen in het paddock.
Toen mochten we kiezen met welk paard we wilde werken. Ik wilde Junita. Zij wilde duidelijk over mijn grens heen dus voor mij een uitdaging.
Ik was als tweede aan de beurt. Ik vertel later nog wel over wat ik zag bij anderen, maar nu wil ik eerst mijn eigen ervaring graag delen :-)
Ik stapte de paddock in bij Junita. Beetje aaien en kriebelen, maar ik wist eigenlijk niet meteen wat ik wilde, ja ik wilde spelen, maar hoe ging ik dat aanpakken? Eerst ging ik door de knieën, ik wilde haar aangeven dat ik me overgaf aan haar. Ze reageerde meteen, ze kwam snuffelen en kijken en het was goed. Als ik wegliep volgde ze, maar ik kreeg haar niet aangespoord. Niet vreemd ik wist niet waar het gaspedaal zat :D Maar daar werd ik op gewezen en toen kon het spelen beginnen, rennen, dansen, spelen, GEWELDIG!! Ik danste met een paard alsof ik nooit anders had gedaan, puur vanuit mijn eigen gevoel, iets wat ik nog nooit eerder had gedaan voelde alsof ik het al 100 jaar deed, fantastisch.
Omdat mijn conditie het niet toeliet hield ik dit niet voor eeuwig vol en ging ik lekker wandelen, en zonder te kijken kwam ze me achterna, volgde me, en als ik stopte , stopte zij ook, knuffelden we, Junita liet me zien dat ik mezelf mag zijn, liet me zien wie ik was en nog ben. Ze liet me zijn dat ik vrij was.
En op het einde van onze sessie stonden we neus aan neus en kriebelde ik haar en gaf ze zich compleet over trok een beentje op en sloot haar oogjes. Wat een overgave! Ze zei me daarmee, Thessa rondrennen en dansen is super, maar vergeet niet om je lekker te laten verwennen en je rust te nemen. Echt te gek. Ik heb haar bedankt en ging met een niet uit te wissen glimlach het paddock uit. Ik zeg eerlijk, ik heb tranen gelaten, gelachen, me compleet vrij gevoeld. Ik had geen angst en het mooiste, het voelde alsof ik nooit anders had gedaan.
Ik heb m'n droom nu 100% gevonden en mijn eerste stap op het pad van blij is met een super begin begonnen. Manlief en ik hebben vaak gesprekken gehad over wat ik wil. En dit heb ik jaren weg gestopt en mocht nu op deze super manier tot bloei komen. Ook wel typisch waar ik aan moest denken, iemand zei tegen me je moet worden wat er tegenover Morrighan staat...en laat dat nou oa Rhiannon zijn... toeval of teken?
Ik weet nu zeker wat ik wil en dat ik door moet zetten en heb nog flink wat dingen besproken en gedaan maar daarover later meer.
Ik ben moe maar héél voldaan en voel me compleet gelukkig, mijn glimlach zit voor eeuwig vast in mijn hart.
donderdag 23 september 2010
Van alles en nog wat
Vandaag ben ik precies 15 weken zwanger, hoera! De "enge" periode zijn we nu wel ruimschoots voorbij en ik ga nu braaf mijn zestiende week in. Over 33 dagen eindelijk mijn echo, maar voor die tijd gelukkig ook nog een heleboel andere leuke dingen.
Zo ga ik morgen eindelijk m'n workshop doen met paarden. Ik kijk hier al weken dan wel niet maanden naar uit, omdat ik 2 dingen met paarden af heb moeten zeggen door mijn zwangerschap. Dus ik heb er zin in. Ben heel benieuwd wat de paarden me te vertellen hebben en hoe ik het zal ervaren. Fototoestel gaat uiteraard mee ik kan vast wel iemand vinden die wat plaatjes van me wilt schieten. Dus aftellen maar. Ook nog maar 10 nachtjes slapen voor ik naar Engeland ga. Ook hier kijk ik naar uit. Tijdens Mabon en Samhain lijkt de magie van mijn maantje groter te zijn op de 1 of andere manier. Het reageert heftiger op de volle maan en veranderingen in energie. Nu is mijn maantje ook gezet rond deze maanden dus misschien heeft het daar mee te maken, maar het verschil is duidelijk te merken. Gisteren heb ik nog heerlijk uren zitten kijken naar de maan. Ze leek wel gelig en door de nevel van de wolken ook bijna spookachtig. De kamer van mijn zoontje en de badkamer werden soms blauw verlicht als de wolken wegtrokken, ik vind dat zó mooi. Met donkere maan zal ik in Glastonbury zitten, en ik zal daar dan ook een nieuwe maan avond bijwonen. Ik ben echt heel benieuwd. Ik kijk er naar uit.
En na Glastonbury kan ik uit gaan kijken naar het sjamanistisch festival en de herfstvakantie met de kinderen (gaat de tijd zó snel??) Genoeg leuke dingen op stapel dus. En dat geeft me wat om naar uit te kijken, want voor de rest kan ik niet bijster veel. Mijn knietjes doen nog steeds flink zeer en het elke dag fietsen helpt daar ook niet bepaald bij, maar lopen levert weer pijn in m'n bekken op dus verkies ik fietsen maar boven lopen. De ene pijn is toch minder als de andere.. Maar ondanks alles probeer ik toch zo dapper mogelijk rond te hobbelen en me zo min mogelijk af te laten nemen. Ik wil niet dat de gevolgen van de tumor me er onder krijgen dus ik blijf positief hoe moeilijk het accepteren ervan soms is.
Goed ik ga maar eens een boodschappenlijstje maken en dan maar de biowinkel verblijden met een bezoekje.
Fijne dag allemaal!
Zo ga ik morgen eindelijk m'n workshop doen met paarden. Ik kijk hier al weken dan wel niet maanden naar uit, omdat ik 2 dingen met paarden af heb moeten zeggen door mijn zwangerschap. Dus ik heb er zin in. Ben heel benieuwd wat de paarden me te vertellen hebben en hoe ik het zal ervaren. Fototoestel gaat uiteraard mee ik kan vast wel iemand vinden die wat plaatjes van me wilt schieten. Dus aftellen maar. Ook nog maar 10 nachtjes slapen voor ik naar Engeland ga. Ook hier kijk ik naar uit. Tijdens Mabon en Samhain lijkt de magie van mijn maantje groter te zijn op de 1 of andere manier. Het reageert heftiger op de volle maan en veranderingen in energie. Nu is mijn maantje ook gezet rond deze maanden dus misschien heeft het daar mee te maken, maar het verschil is duidelijk te merken. Gisteren heb ik nog heerlijk uren zitten kijken naar de maan. Ze leek wel gelig en door de nevel van de wolken ook bijna spookachtig. De kamer van mijn zoontje en de badkamer werden soms blauw verlicht als de wolken wegtrokken, ik vind dat zó mooi. Met donkere maan zal ik in Glastonbury zitten, en ik zal daar dan ook een nieuwe maan avond bijwonen. Ik ben echt heel benieuwd. Ik kijk er naar uit.
En na Glastonbury kan ik uit gaan kijken naar het sjamanistisch festival en de herfstvakantie met de kinderen (gaat de tijd zó snel??) Genoeg leuke dingen op stapel dus. En dat geeft me wat om naar uit te kijken, want voor de rest kan ik niet bijster veel. Mijn knietjes doen nog steeds flink zeer en het elke dag fietsen helpt daar ook niet bepaald bij, maar lopen levert weer pijn in m'n bekken op dus verkies ik fietsen maar boven lopen. De ene pijn is toch minder als de andere.. Maar ondanks alles probeer ik toch zo dapper mogelijk rond te hobbelen en me zo min mogelijk af te laten nemen. Ik wil niet dat de gevolgen van de tumor me er onder krijgen dus ik blijf positief hoe moeilijk het accepteren ervan soms is.
Goed ik ga maar eens een boodschappenlijstje maken en dan maar de biowinkel verblijden met een bezoekje.
Fijne dag allemaal!
woensdag 22 september 2010
Herfst Equinox
Vandaag is het mabon, dag en nacht zijn even lang en de oogst mag binnen gehaald worden.
De laatste oogst van dit jaar voor we het spiraal weer in lopen.
Na een jaar hard gewerkt te hebben genieten we van de giften van Moeder Aarde.
De laatste oogst van dit jaar voor we het spiraal weer in lopen.
Na een jaar hard gewerkt te hebben genieten we van de giften van Moeder Aarde.
Ook ik. Het was een zwaar jaar. Een jaar waarin ik geopereerd werd aan mijn hersentumor.
Een jaar van dingen afsluiten, dingen achter me laten.
Een jaar waarin ik koos voor mezelf, waarin mijn man en ik kozen om aan een toekomst te werken, waardoor we in het buitenland zullen gaan wonen over een paar jaar.
Een jaar van afscheid, een jaar van herstellen.
Maar ook het jaar waarin in tegen alles in zwanger werd.
Kennis maakte met mijn spirit horse.
Waarin mijn pad duidelijker werd
Waarin ik grote transformaties meemaakte.
Ik ben daadwerkelijk aan het oogsten gegaan, na een hele donkere periode.
Ik hou van deze tijd. De bomen laten hun bladeren los, de regen maakt dat alles gaat rotten.
De aarde wordt langzaam klaar gemaakt voor de winter.
Paddenstoelen sieren de bossen, herten burlen voor het mooiste vrouwtje.
En de maand waarin ik nieuwe priesters en priesteressen de wereld in zal sturen.
Ik dobber heerlijk rond op mijn rug in het water, vergezeld door de selkies en geef me gewoon maar over aan de stroom.
Het wordt vanzelf Samhain, maar ik maak me geen zorgen om het duister.
Ik zal alleen maar oogsten.
Een jaar van dingen afsluiten, dingen achter me laten.
Een jaar waarin ik koos voor mezelf, waarin mijn man en ik kozen om aan een toekomst te werken, waardoor we in het buitenland zullen gaan wonen over een paar jaar.
Een jaar van afscheid, een jaar van herstellen.
Maar ook het jaar waarin in tegen alles in zwanger werd.
Kennis maakte met mijn spirit horse.
Waarin mijn pad duidelijker werd
Waarin ik grote transformaties meemaakte.
Ik ben daadwerkelijk aan het oogsten gegaan, na een hele donkere periode.
Ik hou van deze tijd. De bomen laten hun bladeren los, de regen maakt dat alles gaat rotten.
De aarde wordt langzaam klaar gemaakt voor de winter.
Paddenstoelen sieren de bossen, herten burlen voor het mooiste vrouwtje.
En de maand waarin ik nieuwe priesters en priesteressen de wereld in zal sturen.
Ik dobber heerlijk rond op mijn rug in het water, vergezeld door de selkies en geef me gewoon maar over aan de stroom.
Het wordt vanzelf Samhain, maar ik maak me geen zorgen om het duister.
Ik zal alleen maar oogsten.
Blessed Mabon
I am cunning and clever...I live at the edge...in the world 'in between'
I teach invisibility...blend with your surroundings...and you won't be seen.
Be quiet and still...observe... and be wise like me.
Watch for the truth...look beyond what you see.
Follow my path..balancing bad and good
To the primal powers of the Wildwood.
I teach invisibility...blend with your surroundings...and you won't be seen.
Be quiet and still...observe... and be wise like me.
Watch for the truth...look beyond what you see.
Follow my path..balancing bad and good
To the primal powers of the Wildwood.
dinsdag 21 september 2010
Echo
Deze week mocht ik eindelijk een afspraak maken voor de 20 weken echo. Dus ik alle papieren erbij gepakt, om te zien hoe wat en waar. En toen kreeg ik even een schok... je moest het zelf betalen en op de website kon je zien hoeveel...ff 150 euro... sorry?? Jullie willen toch dat ik die echo doe?
Naar het ziekenhuis gebeld van jongens is dit verplicht want ik vind het nogal een bedrag.... Nee het was niet verplicht en nee ik had ook geen medische indicatie. Nou dat hadden ze wel even duidelijker mogen zeggen voor ze die papieren in je maag splitsen en je het gevoel geven dat het moet. Toch ook nog even gekeken bij mijn verzekering..nee niet vergoed, ik ben geen 36 jaar of ouder.... Kromme wereld. En zo onduidelijk vermeld dat je rustig een afspraak maakt en daar fijn voor een verassing staat.
Gelukkig heb ik niet voor 1 gat te vangen en besloot ik fijn een afspraak te maken voor een 3D echo. Dit is leuker, en deze wordt ook uitgevoerd door een professioneel iemand, en als ze een afwijking zien dan lichten ze toch ook je verloskundige in en het kost de helft minder.
Ja noem me maar cheap ass maar die pretecho had ik toch wel gedaan en laten we wel wezen een echo alleen maar voor afwijkingen... alsof je het laat weghalen na 20 weken als er iets mis mee is...
En mij lijkt het niet zo fijn mijn hele zwangerschap in angst uit te moeten zitten. Dus zeg ik dank je wel voor deze echo en ga voor een leuke.
Ik ga er vanuit dat ik een gezond kind ter wereld zet. Ik weiger me bezig te houden met de stapels enge dingen die vermeld staan in de folder...brrr hoe geef je zwangere vrouwen kilo's stress?!
Nou ja hoe dan ook, 28 oktober mag ik voor de echo en daar kijk ik erg naar uit. Ik vind de 3d echo altijd heel bijzonder juist omdat je zo'n mooi beeld hebt. Met de jongste heb ik het ook laten doen en we hebben dat echt als heel bijzonder ervaren. Stiekem hoop ik natuurlijk ook dat de baby zo ligt dat we het geslacht kunnen zien want ik ben uitermate nieuwsgierig ingesteld. :D
Voor nu tellen we lekker af :-)
Vandaag lekker een vrij dagje, Riven is altijd vrij op woensdag, dus wij gaan straks de biologische markt maar eens onveilig maken en ik had beloofd frambozenmuffins te bakken voor meneertje, en belofte maakt schuld, gelukkig kan ik me ergere dingen bedenken dan frambozenmuffins...
Fijne dag!
Thessa
Naar het ziekenhuis gebeld van jongens is dit verplicht want ik vind het nogal een bedrag.... Nee het was niet verplicht en nee ik had ook geen medische indicatie. Nou dat hadden ze wel even duidelijker mogen zeggen voor ze die papieren in je maag splitsen en je het gevoel geven dat het moet. Toch ook nog even gekeken bij mijn verzekering..nee niet vergoed, ik ben geen 36 jaar of ouder.... Kromme wereld. En zo onduidelijk vermeld dat je rustig een afspraak maakt en daar fijn voor een verassing staat.
Gelukkig heb ik niet voor 1 gat te vangen en besloot ik fijn een afspraak te maken voor een 3D echo. Dit is leuker, en deze wordt ook uitgevoerd door een professioneel iemand, en als ze een afwijking zien dan lichten ze toch ook je verloskundige in en het kost de helft minder.
Ja noem me maar cheap ass maar die pretecho had ik toch wel gedaan en laten we wel wezen een echo alleen maar voor afwijkingen... alsof je het laat weghalen na 20 weken als er iets mis mee is...
En mij lijkt het niet zo fijn mijn hele zwangerschap in angst uit te moeten zitten. Dus zeg ik dank je wel voor deze echo en ga voor een leuke.
Ik ga er vanuit dat ik een gezond kind ter wereld zet. Ik weiger me bezig te houden met de stapels enge dingen die vermeld staan in de folder...brrr hoe geef je zwangere vrouwen kilo's stress?!
Nou ja hoe dan ook, 28 oktober mag ik voor de echo en daar kijk ik erg naar uit. Ik vind de 3d echo altijd heel bijzonder juist omdat je zo'n mooi beeld hebt. Met de jongste heb ik het ook laten doen en we hebben dat echt als heel bijzonder ervaren. Stiekem hoop ik natuurlijk ook dat de baby zo ligt dat we het geslacht kunnen zien want ik ben uitermate nieuwsgierig ingesteld. :D
Voor nu tellen we lekker af :-)
Vandaag lekker een vrij dagje, Riven is altijd vrij op woensdag, dus wij gaan straks de biologische markt maar eens onveilig maken en ik had beloofd frambozenmuffins te bakken voor meneertje, en belofte maakt schuld, gelukkig kan ik me ergere dingen bedenken dan frambozenmuffins...
Fijne dag!
Thessa
Doe wat je leuk vind
Tranen gaan bij mij altijd hand in hand met inzicht of rust. En mijn Godin wat heb ik toch een tranen de afgelopen tijd. Na jaren en dan ook echt jaren van alleen maar vechten, ben ik eindelijk losgebroken. Maar ja daar sta ik nou.... de hele wereld voor me. Die wereld die ik wilde veroveren, maar nu ik daar zo sta weet ik niet meer waar te beginnen. Het vertrouwen is me onder mijn voeten vandaan geslagen en ik voel me leeg.
Gelukkig is daar dan soms manlief, die heel soms ook wel eens wat nuttigs kan zeggen. Want laten we wel wezen mannen komen vaak alleen maar met praktische oplossingen waarvan jij als vrouw vind dat je er geen fuck aan hebt. Maar na me aan te horen tussen al het snikken en brullen door zei manlief simpel, stop met dromen zoeken en ga doen wat je leuk vind. En zo simpel is het eigenlijk ook.
Gewoon de dingen doen die ik leuk vind.
Maar het is even wennen, want al jaren ben ik bezig met vechten, knokken, slaan, overleven, altijd buiten adem op naar het volgende slagveld. En ineens is er rust. Geen zeurende ex meer, m'n kinderen niet omringt door problemen, geen financieel gezeik, zelf geen commentaar van wie dan ook op het feit dat ik zwanger ben. Gewoon complete stilte.
Help stilte! Niet vechten? Niet knokken? Niet op mijn hoede zijn?
En daar zit ik dan, voor mijn uitgebroken stal, de deur nog half uit zijn hengsels me af te vragen wat nu? Als ik mijn ogen sluit voel ik de wind zacht tegen m'n wangen. Ze draagt de geur van de herfst, de geur van loslaten. Maar ook de geur van de oogst. Zou het dan echt zo zijn dat ik mag oogsten? Scary shit!
Ik kijk nog even rond naar mijn "gevangenis" zoveel herinneringen, gevoelens, pijn en emotie... alles komt wel even langs. Maar ik sta toch op en keer het de rug toe. Vaarwel, na bijna 30 jaar is het klaar. En langzaamaan loop ik weg van die plek, de puinhopen, die niet meer bij mijn leven horen. Een jas is uitgedaan, letterlijk en figuurlijk heb ik een gewicht van me afgelegd. Nu is het tijd om er afscheid van te nemen, het hoort niet meer bij mij.
Ik heb geen idee wat de toekomst zal brengen, wat ik moet dromen, ik laat me voeten me brengen naar wat ik leuk vind en als ik het even niet meer weet, mag ik m'n lief zijn hand pakken, mag deze kleine haas even meeliften op de rug van haar wolf.
Gelukkig is daar dan soms manlief, die heel soms ook wel eens wat nuttigs kan zeggen. Want laten we wel wezen mannen komen vaak alleen maar met praktische oplossingen waarvan jij als vrouw vind dat je er geen fuck aan hebt. Maar na me aan te horen tussen al het snikken en brullen door zei manlief simpel, stop met dromen zoeken en ga doen wat je leuk vind. En zo simpel is het eigenlijk ook.
Gewoon de dingen doen die ik leuk vind.
Maar het is even wennen, want al jaren ben ik bezig met vechten, knokken, slaan, overleven, altijd buiten adem op naar het volgende slagveld. En ineens is er rust. Geen zeurende ex meer, m'n kinderen niet omringt door problemen, geen financieel gezeik, zelf geen commentaar van wie dan ook op het feit dat ik zwanger ben. Gewoon complete stilte.
Help stilte! Niet vechten? Niet knokken? Niet op mijn hoede zijn?
En daar zit ik dan, voor mijn uitgebroken stal, de deur nog half uit zijn hengsels me af te vragen wat nu? Als ik mijn ogen sluit voel ik de wind zacht tegen m'n wangen. Ze draagt de geur van de herfst, de geur van loslaten. Maar ook de geur van de oogst. Zou het dan echt zo zijn dat ik mag oogsten? Scary shit!
Ik kijk nog even rond naar mijn "gevangenis" zoveel herinneringen, gevoelens, pijn en emotie... alles komt wel even langs. Maar ik sta toch op en keer het de rug toe. Vaarwel, na bijna 30 jaar is het klaar. En langzaamaan loop ik weg van die plek, de puinhopen, die niet meer bij mijn leven horen. Een jas is uitgedaan, letterlijk en figuurlijk heb ik een gewicht van me afgelegd. Nu is het tijd om er afscheid van te nemen, het hoort niet meer bij mij.
Ik heb geen idee wat de toekomst zal brengen, wat ik moet dromen, ik laat me voeten me brengen naar wat ik leuk vind en als ik het even niet meer weet, mag ik m'n lief zijn hand pakken, mag deze kleine haas even meeliften op de rug van haar wolf.
maandag 20 september 2010
Belofte maakt schuld, becoming the Mother
Totale schrik overspoelde mij toen ik zag dat mijn favo B&B in Engeland is overgenomen door iemand anders. Ik kom daar al vanaf het begin en het is niet zozeer de plek waar ik aan gehecht ben geraakt maar wel de mensen wie het runde, vooral de gastvrouw Sue.
In eerste instantie dacht ik van tja... so be it. En ik dacht over alle goede gesprekken die ik met Sue heb gehad. En ineens kwam 1 van de laatste gesprekken in me op, die ging over archetypes. Sue zei me dat ik juist bij haar kwam omdat zij een moederfiguur voor me was, en dat is zo. Bij haar is het huiselijk en warm. Er wordt goed voor je gezorgd en dat maakte het bij haar voor mij een veilig nest.
Ook zei ze me dat ik nog wel zou veranderen van archetype, al leek me dat toen zo onwaarschijnlijk. En nu ik weet dat zij niet meer mijn moederfiguur zal zijn op die plek vallen er veel dingen op zijn plek. Ik ben inderdaad veranderd van archetype... ik ben zelf de moeder geworden en hoe...
De zwarte raaf is veranderd in de witte raaf.
En als klap op de vuurpijl krijg ik er nog een dikke buik bij om het te bevestigen.
En dan dwalen mijn gedachten af naar dat ene moment op een berg op bijna een kilometer hoogte. In een vergaan kapelletje.... Daar waar ik mijn gelofte aflegde aan de Godin. Ik zou een moeder zijn voor hen die dat nodig zouden hebben... en zo is geschied. Mijn zwaard is afgenomen en ik kreeg een roze mantel der liefde. Hoe kan ik Sue ooit bedanken? Maar ergens weet ik dat ze het wist dat dit zou gebeuren, haar stellige woorden staan nog in mn dagboek. Evenals mijn koppige reactie. Ze wist het.
Ik zal haar missen, heel erg missen. Maar er zijn wel weer stukjes op zijn plaats gevallen. Er is weer een cyclus rond, ik mag het labyrinth weer uit, mag mijn paard de sporen geven mijn vrijheid tegemoet, bezwangerd van vrucht en ideeën een nieuwe wereld in.
In eerste instantie dacht ik van tja... so be it. En ik dacht over alle goede gesprekken die ik met Sue heb gehad. En ineens kwam 1 van de laatste gesprekken in me op, die ging over archetypes. Sue zei me dat ik juist bij haar kwam omdat zij een moederfiguur voor me was, en dat is zo. Bij haar is het huiselijk en warm. Er wordt goed voor je gezorgd en dat maakte het bij haar voor mij een veilig nest.
Ook zei ze me dat ik nog wel zou veranderen van archetype, al leek me dat toen zo onwaarschijnlijk. En nu ik weet dat zij niet meer mijn moederfiguur zal zijn op die plek vallen er veel dingen op zijn plek. Ik ben inderdaad veranderd van archetype... ik ben zelf de moeder geworden en hoe...
De zwarte raaf is veranderd in de witte raaf.
En als klap op de vuurpijl krijg ik er nog een dikke buik bij om het te bevestigen.
En dan dwalen mijn gedachten af naar dat ene moment op een berg op bijna een kilometer hoogte. In een vergaan kapelletje.... Daar waar ik mijn gelofte aflegde aan de Godin. Ik zou een moeder zijn voor hen die dat nodig zouden hebben... en zo is geschied. Mijn zwaard is afgenomen en ik kreeg een roze mantel der liefde. Hoe kan ik Sue ooit bedanken? Maar ergens weet ik dat ze het wist dat dit zou gebeuren, haar stellige woorden staan nog in mn dagboek. Evenals mijn koppige reactie. Ze wist het.
Ik zal haar missen, heel erg missen. Maar er zijn wel weer stukjes op zijn plaats gevallen. Er is weer een cyclus rond, ik mag het labyrinth weer uit, mag mijn paard de sporen geven mijn vrijheid tegemoet, bezwangerd van vrucht en ideeën een nieuwe wereld in.
Giving myself to the Goddess
A promise made forever....
zondag 19 september 2010
Naar het bos
Vandaag wilde ik er op uit. Even wat natuur opsnuiven. Omdat ik niet zo goed kan lopen meer, gingen we niet ver en besloten we naar ingang Oase te gaan van het AWD. Daar is bos, water en veel hertjes, en die vind ik altijd leuk. Zo gezegd zo gedaan :-) Ondanks het mindere weer.
Aangekomen, meteen de houten vlonders op het bos in richting het bezoekerscentrum. Langs de vlonders stonden echt hele oerwouden van reuzespringsbalsemien, en dat leverde uiteraard veel lol op toen we de jongens hadden laten zien dat deze open kunnen springen. Er werd meteen druk gezocht naar "springbare" zaden. Erg leuk. In het bos vonden we nog maar weinig herfstspul en alles was nat. Toch vond Faybian (mijn oudste) wat kastanjes, en oh wat vind ik die mooi, de kleur is gewoonweg perfect! Zo warm :-)
Na een tijdje lopen kwamen we echt gigantische paddenstoelen tegen. De hoeden waren zeker 30 cm in doorsnee. Zie hier:
Aangekomen, meteen de houten vlonders op het bos in richting het bezoekerscentrum. Langs de vlonders stonden echt hele oerwouden van reuzespringsbalsemien, en dat leverde uiteraard veel lol op toen we de jongens hadden laten zien dat deze open kunnen springen. Er werd meteen druk gezocht naar "springbare" zaden. Erg leuk. In het bos vonden we nog maar weinig herfstspul en alles was nat. Toch vond Faybian (mijn oudste) wat kastanjes, en oh wat vind ik die mooi, de kleur is gewoonweg perfect! Zo warm :-)
Na een tijdje lopen kwamen we echt gigantische paddenstoelen tegen. De hoeden waren zeker 30 cm in doorsnee. Zie hier:
Faybian bij de paddo.
Jaiden bij de paddo.
Riven bij de paddo.
Jaiden bij een heel kabouterdorp van deze reuzen.
Ik wilde Jaiden eigenlijk 2 stokjes laten zien en hem net alsof te laten doen dat de paddenstoelen een drumstel was, ware het niet dat Faybian me riep, mam kijk een kikker! Ja dan heb je meteen mijn aandacht want ik ben gek op kikkers :D
Is hij geen plaatje?
Uiteraard kwamen we nog meer paddenstoelen tegen, alleen ze stonden allemaal niet in mijn paddenstoelen boekjes dus de namen moet ik jullie onthouden. :(
Uiteraard kwamen we ook veel hertjes tegen, deze kreeg ik op de foto :-)
Is het geen knappe vent?
En bijna terug bij het bezoekerscentrum kwamen we deze krakeend nog tegen :-)
Na dik anderhalf uur waren we weer terug bij de auto en zijn we lekker naar huis gereden met 2 slapende kinderen in de auto :D. Het was net lang zat, want alles deed zeer, maar het was zó fijn om weer even lekker in het AWD te zijn en de geuren op te kunnen snuiven! Eenmaal thuis had ik mijn middagdip en mocht ik van manlief lekker op bed gaan leggen, en dat heb ik dan ook gedaan, Het zwangere lijfje vraagt een hoop energie. Na mijn tukkie ben ik gaan koken en nu is manlief lekker warme chocolademelk aan maken om onze avond met de kiddies af te sluiten. Mijn oudste heb ik lekker een dag langer dus die hoeven morgenavond pas naar huis, dus lekker gezellig :-) En Riven is helemaal blij dat zijn broers hem morgen naar school gaan brengen (althans ze gaan mee uiteraard ze doen het niet alleen LOL). En dan is het ook ineens nog maar 2 weken voor ik naar Engeland ga en nog maar 6 dagen voor ik een leuke workshop met paarden ga doen.
Life is great...heavy when you're pregnant, but great ;-)
Fijne avond allemaal!
Thessa
zaterdag 18 september 2010
Rommelen
Vandaag was de bedoeling dat ik naar deel 2 van mijn wolworkshop zou gaan, maar door vervoersproblemen ging dit dus niet lukken... Hmz dan mezelf maar vermaken. Ik wilde naar het bos, maar had dit al gepland voor zondag. Nu baal ik natuurlijk omdat het zulk lekker weer is en ik morgen vast afgestraft wordt met regen... Nou ja ik hoop nog steeds op het beste en anders ga ik dichtbij ergens kijken.
Het zorgde ervoor dat ik vandaag wel lekker bezig was, de was moest gedaan worden, de bovenste verdieping is weer gestofzuigd, en de bedden weer lekker fris en alle ramen lekker op, nu het zonnetje toch is doorgebroken moet ik er maar meteen gebruik van maken.
Ook lag er nog een viltprojectje op me te wachten. Ik dacht dat ik de beschrijving kwijt had gemaakt maar ik had er dus overheen gekeken.
Mijn grappige Wobbes is nu dus af en ik blij, en Riven ook, hij is immers voor zijn herfstafel.
Riven zijn zonnebloem :-)
Het zorgde ervoor dat ik vandaag wel lekker bezig was, de was moest gedaan worden, de bovenste verdieping is weer gestofzuigd, en de bedden weer lekker fris en alle ramen lekker op, nu het zonnetje toch is doorgebroken moet ik er maar meteen gebruik van maken.
Ook lag er nog een viltprojectje op me te wachten. Ik dacht dat ik de beschrijving kwijt had gemaakt maar ik had er dus overheen gekeken.
Mijn grappige Wobbes is nu dus af en ik blij, en Riven ook, hij is immers voor zijn herfstafel.
Wobbes Wiebelteen :D
Nu kan ik beginnen aan mijn volgende project een paddenstoel vrouwtje, alleen moet ik daar voor nat vilten en dat is best nog een uitdaging.... Dus ben benieuwd. Met een beetje mazzel komt ze ook nog af voor de herfst hihi.
Ook heeft het terras een opruimbeurt gekregen. Er waren veel dode planten en ik kwam er achter dat de mieren fijn een nest hebben gemaakt in mijn groentetuintje!! Kijk dat de slakken en vlinders het nou al als kraamkamer gebruikten was tot daar aan toe, maar nu zelfs de mieren... Gelukkig moeten we toch alles leeg halen in het voorjaar dus laat ik ze nog maar zitten. Ik kon nog wel 2 knolselderijen oogsten dus daar was ik blij mee! Jammer genoeg waren mijn vele mooie tomaten allemaal vermoord door ongedierte :( Volgend jaar gaan er alleen maar kruiden in omdat ik er dan geen tijd voor heb met de baby. Het jaar erna weer groenten. Doen we meteen aan wisselteelt LOL
Ook wist de postbode me nog blij te maken met een nieuw boek. Ik had niet verwacht dat het er al binnen 24 uur zou zijn, dus blijheid alom! Een vegetarisch kookboek voor aanstaande moeders en moeders die borstvoeding geven. Aangezien ik amper vlees eet, wil ik toch wel genoeg binnen gekregen en wat tips zijn mooi genomen. Als voedingsexpert weet ik een hoop maar better safe than sorry, en ik zeg nooit nee tegen lekkere recepten en geloof me die staan er in, ook voor baby's :-)
Inmiddels is het stil in huis, manlief en Riven spelen boven met de lego en mijn oudste 2 zonen genieten lekker van de zon en het nieuw aangelegde park en zijn dus buiten. Niks te klagen dus! :-) Geeft mij zo mooi de kans te gaan worstelen met mijn natvilt gedoe :D
Hier als laatst nog een fotootje van het kunstwerk van mijn jongste zoon, die had afgelopen week op school een zonnebloem gemaakt van bijenwas op een sateprikkertje :-) Ik was zó ongelooflijk trots :D Hij heeft ook een mooi plekje gekregen.
Riven zijn zonnebloem :-)Nou goed, ik ga genieten van de rust en lekker fröbelen en hopen op goed weer morgen!
Fijne zaterdag allemaal!
Thessa
vrijdag 17 september 2010
White Horse
Een kleine glimps treed me tegemoet. Waar gaan we heen?
Ik volg, voorzichtig, op mijn hoede en kom bij een poel met water.
Twee donkerbruine ogen zeggend me vriendelijk doch dwingend te kijken in het water.
Ik neem een diep teug adem en laat alles los. De wereld wordt wazig en om me heen komen alles ongezien dingen tot leven. Alles is heel. Nieuwsgierige oogjes kijken me vanuit vele plekken aan, alsof ze me aanmoedigen.
Ergens weet ik wel waarom. Ik heb het allemaal zo helder kunnen uitleggen. Hart en hoofd liggen over bepaalde onderwerpen niet meer op 1 lijn. Er zijn dingen kapot gemaakt. Bewust naar de klote geholpen door zoveel dingen. Isolatie, eenzaamheid, en zoveel losgelopen gedachten hebben een tijd de boel geregeerd en toen was daar ineens mijn witte paard die even terug zette.
Het witte paard waar ik nu de hulp hard van nodig heb en zal krijgen.
Dus adem ik nog eens diep en kijk ik in het water.
Ik zie mezelf, nog steeds in eenzaamheid, sommige dingen zullen niet veranderen. Maar er is iets anders. Er zullen andere dingen zijn die mijn hart zullen vervullen. Mijn 2 paden zullen zich steeds duidelijker splitsen en ik zal 2 levens naast elkaar gaan leiden.Grote veranderingen zijn op komst.
En ondanks dat ik weet dat 1 van de 2 paden niet de makkelijkste zal zijn weet ik dat mijn hart tijdens de hele reis vervult zal zijn met liefde. Ik zie het in mijn ogen. Maar verstand zal zich nog meer distantiëren van deze wereld. Er zal voor gezorgd worden dat ik kan zijn wat ik ben en kan leven zoals ik wil leven. Compleet in hetgeen ikzelf ben.
2 Belangrijke keerpunten zullen binnen nu en 4 weken plaatsvinden. Belangrijke inzichten die directe impact zullen hebben op de toekomst. Ik kan er alleen maar naar kijken en weten dat het gebeurd.
Ik voel me onrustig maar toch stelt wat ik zie me gerust en voel ik een bepaalde warme deken over me heen vallen. Het ergste leiden is voorbij.
Zacht voel ik een bries in mijn nek. Wat gesnuf in mijn haar brengt me terug uit het water. En ik aai de neus van mijn witte vriend. Voor me mijn vossenvrouwe die glimlacht en zegt; mijn slag van liefde heeft je eindelijk bereikt. En met alleen die boodschap verdwijnt ze voor mijn ogen en blijf ik achter met alleen mijn witte paard. Hij laat me gewillig toe op zijn rug en samen struinen we door het bos. Samen rijden we een nieuwe toekomst tegemoet.
Binnen afzienbare tijd zullen deze tripjes realiteit zijn in de aardse wereld... Samen met al het andere wat hij me liet zien in het water.... De eerste stappen zijn inmiddels gezet....
Ik volg, voorzichtig, op mijn hoede en kom bij een poel met water.
Twee donkerbruine ogen zeggend me vriendelijk doch dwingend te kijken in het water.
Ik neem een diep teug adem en laat alles los. De wereld wordt wazig en om me heen komen alles ongezien dingen tot leven. Alles is heel. Nieuwsgierige oogjes kijken me vanuit vele plekken aan, alsof ze me aanmoedigen.
Ergens weet ik wel waarom. Ik heb het allemaal zo helder kunnen uitleggen. Hart en hoofd liggen over bepaalde onderwerpen niet meer op 1 lijn. Er zijn dingen kapot gemaakt. Bewust naar de klote geholpen door zoveel dingen. Isolatie, eenzaamheid, en zoveel losgelopen gedachten hebben een tijd de boel geregeerd en toen was daar ineens mijn witte paard die even terug zette.
Het witte paard waar ik nu de hulp hard van nodig heb en zal krijgen.
Dus adem ik nog eens diep en kijk ik in het water.
Ik zie mezelf, nog steeds in eenzaamheid, sommige dingen zullen niet veranderen. Maar er is iets anders. Er zullen andere dingen zijn die mijn hart zullen vervullen. Mijn 2 paden zullen zich steeds duidelijker splitsen en ik zal 2 levens naast elkaar gaan leiden.Grote veranderingen zijn op komst.
En ondanks dat ik weet dat 1 van de 2 paden niet de makkelijkste zal zijn weet ik dat mijn hart tijdens de hele reis vervult zal zijn met liefde. Ik zie het in mijn ogen. Maar verstand zal zich nog meer distantiëren van deze wereld. Er zal voor gezorgd worden dat ik kan zijn wat ik ben en kan leven zoals ik wil leven. Compleet in hetgeen ikzelf ben.
2 Belangrijke keerpunten zullen binnen nu en 4 weken plaatsvinden. Belangrijke inzichten die directe impact zullen hebben op de toekomst. Ik kan er alleen maar naar kijken en weten dat het gebeurd.
Ik voel me onrustig maar toch stelt wat ik zie me gerust en voel ik een bepaalde warme deken over me heen vallen. Het ergste leiden is voorbij.
Zacht voel ik een bries in mijn nek. Wat gesnuf in mijn haar brengt me terug uit het water. En ik aai de neus van mijn witte vriend. Voor me mijn vossenvrouwe die glimlacht en zegt; mijn slag van liefde heeft je eindelijk bereikt. En met alleen die boodschap verdwijnt ze voor mijn ogen en blijf ik achter met alleen mijn witte paard. Hij laat me gewillig toe op zijn rug en samen struinen we door het bos. Samen rijden we een nieuwe toekomst tegemoet.
Binnen afzienbare tijd zullen deze tripjes realiteit zijn in de aardse wereld... Samen met al het andere wat hij me liet zien in het water.... De eerste stappen zijn inmiddels gezet....
Hopen op goed weer
Dikke wolken pakken zich samen boven Leiden. Ik ben net binnen, net voor de regen. De katten hadden geen eten meer en ik kon ze niet een dag laten wachten, dus Riven naar school gebracht en hup meteen naar de winkel voor voer. Eindresultaat, om 9 uur klaar met de boodschappen en thuis en blije katten waarvan de jongste nu luidsnorrend op schoot ligt met een vol buikje. Heerlijke beesten zijn het!
Van mij mag het nu dus fijn gaan plenzen, alles at nu valt, valt straks niet meer. En dan is het even flink hopen op goed weer dit weekend want ik wil ontzettend graag naar de Lage Vuursche. Dan is 1 van mijn favo bosstukken en je vind er nu ontelbare heksencirkels van vliegenzwammen. Altijd hele dankbare foto-objecten :D
Daarbij heb ik me toegelegd op de taak spullen te verzamelen voor de herfstkrans voor op school. Dus een grote tas mee en 3 kinderen moet toch genoeg spullen opleveren dacht ik zo...
Volgende week een drukke week. Maandag heb ik een afspraak met maatschappelijk werk in het ziekenhuis om een plan te maken mocht ik na de bevalling last krijgen van een postnatale depressie. Donderdag ouderkennismakingsavond (bek vol LOL), vrijdag bespreking over Riven, zaterdag een workshop en zondag eindelijk de laatste cirkel van de opleiding die wordt afgesloten met een etenje in mijn favo restaurant Verboden Toegang. Een mooie afsluiter dus. Maar vooral ook druk!
M'n buikkie groeit inmiddels ook flink door, je kan merken dat de baarmoeder niet meer in de bekken past. Mijn darmen hebben nog steeds fikse ruzie met volgens mij al het eten én m'n baarmoeder. Dus ik zet nog steeds op als een ballon als ik iets eet...joy joy. Riven is inmiddels ook volop bezig met de baby. De baby krijgt kusjes en knuffels en volgens Riven heeft hij ook een baby in zijn buik, maar dan wel een mini... Ach ja wat moet je daar op zeggen? Alle argumenten dat alleen vrouwen baby's konden krijgen schoof hij van de baan, dus laat ik het maar zo. Door zijn plotselinge interesse in de baby, zeg maar van 0,0 tot dagelijkse bezigheid momenteel heb ik het idee dat het zieltje echt aanwezig is en dat hij dat heel duidelijk kan oppikken, wat echt super leuk is om zo mee te maken. Helaas voor hem moeten we toch echt nog een half jaar wachten, maar dat maakt de pret in die tijd niet minder. Een half jaar is immers sneller voorbij als je denkt en dan kan je maar beter pret maken :-)
Nu gaat mama zich maar eens nuttig maken, ik zou vandaag de grote vilttrol afmaken, beloofd aan mijn zoon, en aangezien ik alle huishoudelijke taken gisteren al vervuld heb, is wat mama tijd vast en zeker toegestaan :D
Fijne vrijdag allemaal,
Thessa
Van mij mag het nu dus fijn gaan plenzen, alles at nu valt, valt straks niet meer. En dan is het even flink hopen op goed weer dit weekend want ik wil ontzettend graag naar de Lage Vuursche. Dan is 1 van mijn favo bosstukken en je vind er nu ontelbare heksencirkels van vliegenzwammen. Altijd hele dankbare foto-objecten :D
Daarbij heb ik me toegelegd op de taak spullen te verzamelen voor de herfstkrans voor op school. Dus een grote tas mee en 3 kinderen moet toch genoeg spullen opleveren dacht ik zo...
Volgende week een drukke week. Maandag heb ik een afspraak met maatschappelijk werk in het ziekenhuis om een plan te maken mocht ik na de bevalling last krijgen van een postnatale depressie. Donderdag ouderkennismakingsavond (bek vol LOL), vrijdag bespreking over Riven, zaterdag een workshop en zondag eindelijk de laatste cirkel van de opleiding die wordt afgesloten met een etenje in mijn favo restaurant Verboden Toegang. Een mooie afsluiter dus. Maar vooral ook druk!
M'n buikkie groeit inmiddels ook flink door, je kan merken dat de baarmoeder niet meer in de bekken past. Mijn darmen hebben nog steeds fikse ruzie met volgens mij al het eten én m'n baarmoeder. Dus ik zet nog steeds op als een ballon als ik iets eet...joy joy. Riven is inmiddels ook volop bezig met de baby. De baby krijgt kusjes en knuffels en volgens Riven heeft hij ook een baby in zijn buik, maar dan wel een mini... Ach ja wat moet je daar op zeggen? Alle argumenten dat alleen vrouwen baby's konden krijgen schoof hij van de baan, dus laat ik het maar zo. Door zijn plotselinge interesse in de baby, zeg maar van 0,0 tot dagelijkse bezigheid momenteel heb ik het idee dat het zieltje echt aanwezig is en dat hij dat heel duidelijk kan oppikken, wat echt super leuk is om zo mee te maken. Helaas voor hem moeten we toch echt nog een half jaar wachten, maar dat maakt de pret in die tijd niet minder. Een half jaar is immers sneller voorbij als je denkt en dan kan je maar beter pret maken :-)
Nu gaat mama zich maar eens nuttig maken, ik zou vandaag de grote vilttrol afmaken, beloofd aan mijn zoon, en aangezien ik alle huishoudelijke taken gisteren al vervuld heb, is wat mama tijd vast en zeker toegestaan :D
Fijne vrijdag allemaal,
Thessa
woensdag 15 september 2010
Avond met de Duistere Godin
Gisteravond had ik voor mijn cursisten een workshop om kennis te maken met de duistere Godin. Ik blijf dit altijd een mooie workshop vinden ondanks dat het heel heftig is. Ik had maar 2 mensen, maar toch moest het zo zijn. De sterkste kern van mijn groep. Man en vrouw, compleet in evenwicht. Dit werd zeker later op de avond duidelijk. We zouden werken met Morrighan omdat deze Godin een Godin is van vele gezichten, legendes, en vormen en dat maakt haar een werkzame Godin. Ze kan immers elke vorm aannemen.
We begonnen de avond met het altaar klaar maken. Kraaienvleugel, kraaienpoot, wierook uit Avalon, en persoonlijke spulletjes van de cursisten zelf. Toen de meditatie. Hierin zouden ze een belangrijke levensles krijgen, dan wel niet de belangrijkste les die er is om problemen en situaties het hoofd te bieden. Ze leerde van vorm te veranderen en kwamen verschillende vormen tegen van Morrighan. Hebben de dood in de ogen gekeken en de aanraking van ware sensualiteit gevoeld. Een bijzondere ontmoeting die veel losmaakte. Na de meditatie sprak de Godin nog heel wat woorden voor beide mensen en vanuit daar gingen we nog een ritueel doen. In het ritueel kwamen ze de duistere Godin in zichzelf tegen, en werden ze herboren, en herrezen vanuit het duister en kregen ze een handgeschreven boodschap door van de Godin. Dit was heftig maar zo ontzettend mooi.
De woordenstroom was zeker nog niet afgelopen, want beiden kregen een blik onder de sluiers van Avalon en werden omarmt en verwelkomt door de Godin in het andere rijk. Ze kregen dingen aangereikt om mee te werken, valkuilen om uit te werken, een glimps in de toekomst van wat ze stond te wachten, zowel tijdens de inwijding als ver erna.
De Godin was bereid om veel te spreken en dit was heel mooi. Bijzonder was dat we op den duur in het donker zaten en zo de laatste dingen besproken hebben, onze thee gedronken hebben en ons gegrond hebben met een welverdiende plak chocoladecake, terwijl het duister er voor ons niet was. We waren compleet opgenomen in haar armen.
Pas toen mijn man beneden kwam bij ons en zei van hallo waar zijn jullie, realiseerde we het ons, maar nog deerde het niet.
Het was een hele mooie avond, vol met bijzondere gebeurtenissen, nog mooiere boodschappen en veel verduidelijkingen . Toen de 2 zich verbonden, werd de energie zo veel in de ruimte dat deze bijna leek te barsten, een band voor het leven is gesmeed in de vuren van de Morrighan zonder dat ze het misschien zelf zagen. Maar ik zag het wel, de tranen, de glimlachen, en de bezegeling van mijn Vrouwe.
Ik heb zelden zo'n pure avond meegemaakt.
K & Y dank je wel voor jullie energie.
Blessed by the mists
Thessa
We begonnen de avond met het altaar klaar maken. Kraaienvleugel, kraaienpoot, wierook uit Avalon, en persoonlijke spulletjes van de cursisten zelf. Toen de meditatie. Hierin zouden ze een belangrijke levensles krijgen, dan wel niet de belangrijkste les die er is om problemen en situaties het hoofd te bieden. Ze leerde van vorm te veranderen en kwamen verschillende vormen tegen van Morrighan. Hebben de dood in de ogen gekeken en de aanraking van ware sensualiteit gevoeld. Een bijzondere ontmoeting die veel losmaakte. Na de meditatie sprak de Godin nog heel wat woorden voor beide mensen en vanuit daar gingen we nog een ritueel doen. In het ritueel kwamen ze de duistere Godin in zichzelf tegen, en werden ze herboren, en herrezen vanuit het duister en kregen ze een handgeschreven boodschap door van de Godin. Dit was heftig maar zo ontzettend mooi.
De woordenstroom was zeker nog niet afgelopen, want beiden kregen een blik onder de sluiers van Avalon en werden omarmt en verwelkomt door de Godin in het andere rijk. Ze kregen dingen aangereikt om mee te werken, valkuilen om uit te werken, een glimps in de toekomst van wat ze stond te wachten, zowel tijdens de inwijding als ver erna.
De Godin was bereid om veel te spreken en dit was heel mooi. Bijzonder was dat we op den duur in het donker zaten en zo de laatste dingen besproken hebben, onze thee gedronken hebben en ons gegrond hebben met een welverdiende plak chocoladecake, terwijl het duister er voor ons niet was. We waren compleet opgenomen in haar armen.
Pas toen mijn man beneden kwam bij ons en zei van hallo waar zijn jullie, realiseerde we het ons, maar nog deerde het niet.
Het was een hele mooie avond, vol met bijzondere gebeurtenissen, nog mooiere boodschappen en veel verduidelijkingen . Toen de 2 zich verbonden, werd de energie zo veel in de ruimte dat deze bijna leek te barsten, een band voor het leven is gesmeed in de vuren van de Morrighan zonder dat ze het misschien zelf zagen. Maar ik zag het wel, de tranen, de glimlachen, en de bezegeling van mijn Vrouwe.
Ik heb zelden zo'n pure avond meegemaakt.
K & Y dank je wel voor jullie energie.
Blessed by the mists
Thessa
Heftig ochtendje
Hoera de zon schijnt! Dat was zo'n beetje mijn eerste gedachte vanmorgen toen ik naar buiten keek. Ik werd al super lief wakker gemaakt door Riven, die met zijn hoofd op mijn buik ging liggen en zei, mam ik vind je lief en de baby vind ik super lief *zucht* Maar het mooie weer gaf me de mogelijkheid om samen met Riven naar de zaailing te gaan. (zaailing is onze biologische winkel). Dus zo geschiedde, schoenen aan, jassen aan, tas gepakt, deur open en blaf, grom grauw, mijn kind begint te gillen en in een reflex trek in mijn kind naar me toe en trekt de buurman de hond naar zich toe en flikker ik de deur dicht. Kind compleet in tranen, helemaal overstuur. En ik sta te trillen op mijn benen.
Ik heb pijn mama, ik heb pijn...ppfff
Maar even kijken. Broekje wat naar beneden en daar een hele diepe lelijke kras van de bijtpoging van de doberman... Wat ben ik de Godin dankbaar voor moederlijk instinct want als ik hem niet zo snel naar binnen had getrokken had hij zo een stuk uit zijn beentje gebeten.
Troosten, vasthouden, knuffelen, gerust stellen. Gaat het liefje, wil je nog wel boodschappen doen?
Ja mama, ik ben er klaar voor...ppff gelukkig.
En toen mijn grote onvreugd staan mijn 2 ganzen aan de overkant van onze voordeur en daar is hij een week of 4 ook door aangevallen, maar die sloeg hij na gillen van zich af met een gruwelijke kung fu klap. Maar hij vind ze niet leuk en de schrik van de hond zit er nog in. Ik pluk mijn fiets uit de schuur en ja hoor de volgende buurman met een hond. Die los loopt..een zwarte. Riven gelijk in de stress, mama hij gaat me toch niet bijten he?! Ik zeg nee nee, deze doet niks, maar ja maak dat een kind maar eens wijs wat zojuist de schrik van zijn leven heeft gehad.... Ik zet hem maar snel op het kinderzitje en zo fietsen we naar zaailing.
Hij is weer rustig en helpt op zijn gemak met het uitzoeken van lekkere dingen. Ik heb het idee dat Riven een voedselallergie heeft, dus afspraak 1 is koemelk uitbannen om te zien of het dan beter gaat. Samen gaan we op zoek naar lekkere dingen zonder "koe" erin. En al lachend vinden we havermelk met vanille smaak (en zonder suiker!! YES!!) en kopen we een fles kindersap en van alles vrije (gluten, meel ei, soja etc etc) koekjes, en ach vooruit ook nog een lollie (ook zonder suiker). We hadden afgeproken meer gezonde dingen te snoepen, dus ook een bos worteltjes en een komkommer gaan mee, en riven zoekt zelf appeltjes uit die hij in een zak mag doen. Zo de hond is weer vergeten en samen rekenen we af, stoppen alles in de tas en fietsen weer naar huis. Voor de deur geen honden, geen ganzen. Alleen in ons eigen huis 2 grote zwarte neuzen die maar al te graag willen zien of "hun" kind nog in orde is, want instinctief voelen ze het en ze doen heel rustig en lief. Ik zeg kijk Riven ze zijn ook geschrokken en willen weten of het goed met je is. Gelukkig begint hij meteen te praten tegen onze eigen honden en steekt zijn neus bij Sky (onze oudste collie) in zijn nek. Pfew denk ik dat vertrouwen is gelukkig niet weg, je weet het immers maar nooit.
We ruimen de boodschappen op, nemen het pak koekjes mee naar boven en schenken een glaasje kindersap in (damn wat lekker!). Ik bedenk me dat ik me van geluk mag spreken dat ik de tussendoor dicht had gedaan anders had Lasco(onze wat jongere collie) meteen gaan knokken met de doberman...
Ik bel manlief toch maar even om de schrik (die erbij mij nog wel inzit) even van me af te praten. Na het telefoontje voel ik me ook goed, en geniet Riven lekker van zijn koekjes en sap en is trots dat hij het lekker vind. Wat heb ik toch een dapper mannetje. :-)
Ik heb pijn mama, ik heb pijn...ppfff
Maar even kijken. Broekje wat naar beneden en daar een hele diepe lelijke kras van de bijtpoging van de doberman... Wat ben ik de Godin dankbaar voor moederlijk instinct want als ik hem niet zo snel naar binnen had getrokken had hij zo een stuk uit zijn beentje gebeten.
Troosten, vasthouden, knuffelen, gerust stellen. Gaat het liefje, wil je nog wel boodschappen doen?
Ja mama, ik ben er klaar voor...ppff gelukkig.
En toen mijn grote onvreugd staan mijn 2 ganzen aan de overkant van onze voordeur en daar is hij een week of 4 ook door aangevallen, maar die sloeg hij na gillen van zich af met een gruwelijke kung fu klap. Maar hij vind ze niet leuk en de schrik van de hond zit er nog in. Ik pluk mijn fiets uit de schuur en ja hoor de volgende buurman met een hond. Die los loopt..een zwarte. Riven gelijk in de stress, mama hij gaat me toch niet bijten he?! Ik zeg nee nee, deze doet niks, maar ja maak dat een kind maar eens wijs wat zojuist de schrik van zijn leven heeft gehad.... Ik zet hem maar snel op het kinderzitje en zo fietsen we naar zaailing.
Hij is weer rustig en helpt op zijn gemak met het uitzoeken van lekkere dingen. Ik heb het idee dat Riven een voedselallergie heeft, dus afspraak 1 is koemelk uitbannen om te zien of het dan beter gaat. Samen gaan we op zoek naar lekkere dingen zonder "koe" erin. En al lachend vinden we havermelk met vanille smaak (en zonder suiker!! YES!!) en kopen we een fles kindersap en van alles vrije (gluten, meel ei, soja etc etc) koekjes, en ach vooruit ook nog een lollie (ook zonder suiker). We hadden afgeproken meer gezonde dingen te snoepen, dus ook een bos worteltjes en een komkommer gaan mee, en riven zoekt zelf appeltjes uit die hij in een zak mag doen. Zo de hond is weer vergeten en samen rekenen we af, stoppen alles in de tas en fietsen weer naar huis. Voor de deur geen honden, geen ganzen. Alleen in ons eigen huis 2 grote zwarte neuzen die maar al te graag willen zien of "hun" kind nog in orde is, want instinctief voelen ze het en ze doen heel rustig en lief. Ik zeg kijk Riven ze zijn ook geschrokken en willen weten of het goed met je is. Gelukkig begint hij meteen te praten tegen onze eigen honden en steekt zijn neus bij Sky (onze oudste collie) in zijn nek. Pfew denk ik dat vertrouwen is gelukkig niet weg, je weet het immers maar nooit.
We ruimen de boodschappen op, nemen het pak koekjes mee naar boven en schenken een glaasje kindersap in (damn wat lekker!). Ik bedenk me dat ik me van geluk mag spreken dat ik de tussendoor dicht had gedaan anders had Lasco(onze wat jongere collie) meteen gaan knokken met de doberman...
Ik bel manlief toch maar even om de schrik (die erbij mij nog wel inzit) even van me af te praten. Na het telefoontje voel ik me ook goed, en geniet Riven lekker van zijn koekjes en sap en is trots dat hij het lekker vind. Wat heb ik toch een dapper mannetje. :-)
maandag 13 september 2010
Vechten met liefde
Wat een druilerige morgen. Mijn hoofd zit vol gedachten als ik samen met mijn zoontje door de miezer naar school loop. We babbelen en kijken naar de vele gekleurde slakken op het pad en ontwijken ze. Dan een groep ganzen, duiven, meeuwen. Het blijft eigenlijk een leuk wandelingetje zo naar school, regen of niet.
Als ik terug loop kan ik de herfst gewoon ruiken. De geur van dode bladeren, regen en een nog zachte bijna warme wind. Ik hou van dit seizoen.
Ik denk na over wat Boudica me zei 2 weken geleden. Flarden van dat gesprek gaan door mijn hoofd en het geen wat het meeste blijft hangen is. Vechten met een zwaard geeft meer directe voldoening...je hebt namelijk direct resultaat. Vechten met liefde is een ander verhaal, je kan een slag toebrengen, die pas veel later zijn uitwerking zal hebben.
Zo voelen mijn gesprekken van de afgelopen tijd. Alsof ik klappen uitdeel die geen effect hebben, maar pas later zijn uitwerking zullen hebben. Althans dat is dan waar je op hoopt.
Gelukkig maakt de geur van de herfst me al snel weer vrolijker en wandelen ik weer op het pad met de slakken naar huis. Her en der blijf ik even staan. Ik vind ze zo leuk met die gekleurde huisjes, licht geel, donker geel, roze en bijna bruin/rood. Ik kan er van genieten al die kleurtjes, mede ook het feit dat ze hier over het pad kruipen en niet op mijn terras en daar de plantjes opvreten.
Nu thuis weer binnen zo achter de laptop denk ik aan mijn tweede oudste zonen. Gisteren heb ik ze gesmst, en ook gebeld, maar geen gehoor...wat een domper blijft dat toch, ze hebben het vast te druk en dat is alleen maar goed. Maar ja moedergevoel wilt graag gehoord worden en nu tel ik maar af tot vrijdag tot ik ze weer zie. En dan kunnen 3 nachtjes slapen ineens wonderlijk lang duren. Maar ik ben bang dat het niet anders is. Inmiddels komt Engeland steeds dichterbij, nog 20 nachtjes. De voorbereidingen zijn in volle werking. De nevelen doen bij sommigen hun werk al en dat is mooi om te zien. Ik heb goede afspraken gemaakt met mijn hulpjes en heb daardoor meer vertrouwen in de reis. Niets kan de pret nog drukken :-)
Zo meteen maar eens lekker in de kookboeken duiken, ik heb een bui om lekker te koken en in de keuken te staan. En met ukkie op school heb ik daar mooi de tijd voor. Vandaag maar een dagje van rust, warmte en vechten met liefde.
Fijne herfstdag!
Thessa
Als ik terug loop kan ik de herfst gewoon ruiken. De geur van dode bladeren, regen en een nog zachte bijna warme wind. Ik hou van dit seizoen.
Ik denk na over wat Boudica me zei 2 weken geleden. Flarden van dat gesprek gaan door mijn hoofd en het geen wat het meeste blijft hangen is. Vechten met een zwaard geeft meer directe voldoening...je hebt namelijk direct resultaat. Vechten met liefde is een ander verhaal, je kan een slag toebrengen, die pas veel later zijn uitwerking zal hebben.
Zo voelen mijn gesprekken van de afgelopen tijd. Alsof ik klappen uitdeel die geen effect hebben, maar pas later zijn uitwerking zullen hebben. Althans dat is dan waar je op hoopt.
Gelukkig maakt de geur van de herfst me al snel weer vrolijker en wandelen ik weer op het pad met de slakken naar huis. Her en der blijf ik even staan. Ik vind ze zo leuk met die gekleurde huisjes, licht geel, donker geel, roze en bijna bruin/rood. Ik kan er van genieten al die kleurtjes, mede ook het feit dat ze hier over het pad kruipen en niet op mijn terras en daar de plantjes opvreten.
Nu thuis weer binnen zo achter de laptop denk ik aan mijn tweede oudste zonen. Gisteren heb ik ze gesmst, en ook gebeld, maar geen gehoor...wat een domper blijft dat toch, ze hebben het vast te druk en dat is alleen maar goed. Maar ja moedergevoel wilt graag gehoord worden en nu tel ik maar af tot vrijdag tot ik ze weer zie. En dan kunnen 3 nachtjes slapen ineens wonderlijk lang duren. Maar ik ben bang dat het niet anders is. Inmiddels komt Engeland steeds dichterbij, nog 20 nachtjes. De voorbereidingen zijn in volle werking. De nevelen doen bij sommigen hun werk al en dat is mooi om te zien. Ik heb goede afspraken gemaakt met mijn hulpjes en heb daardoor meer vertrouwen in de reis. Niets kan de pret nog drukken :-)
Zo meteen maar eens lekker in de kookboeken duiken, ik heb een bui om lekker te koken en in de keuken te staan. En met ukkie op school heb ik daar mooi de tijd voor. Vandaag maar een dagje van rust, warmte en vechten met liefde.
Fijne herfstdag!
Thessa
Het verlossende woord
Eerst denken dat ze me vergeten waren aangezien de arts te laat belde, dan een foute opmerking maken waardoor ik een hartverzakking kreeg, maar ik ben clean, zijn letterlijke bewoordingen waren, wat we nou precies in je hoofd gedaan hebben weet ik niet, maar het heeft geholpen, ik ben clean, clean, clean!!
zondag 12 september 2010
Nerveus
Vandaag is het dan zo ver, ein-de-lijk de uitslag van het ziekenhuis. Al weken geleden heb ik bloed laten prikken, maar elke keer kwam er wat tussen. De zwangerschap bijvoorbeeld...die zorgde dat het bloed wat ik had laten prikken niets meer waard was. Toen prikken en vervolgens ging mijn arts 3 weken op vakantie. Nu is de beste man eindelijk terug en vandaag belt hij me met de uitslagen. Ik ben zó benieuwd....
En zó nerveus. Ik heb natuurlijk nog steeds de wetenschap dat er ergens in mijn hoofd tumorcellen zweven en weet ook dat deze onder invloed van een zwangerschap kunnen besluiten een soort groei-feestje te gaan bouwen. Dus het is best eng zo lang moeten wachten. Ik hoop gewoon op een goede uitslag met niks aan de hand en alle waardes goed. En ga daar ergens ook wel vanuit, maar ja dat stemmetje in mijn achterhoofd fluistert toch soms vervelende dingen.
Afwachten dus maar.
Gisteren had ik nog wel een heel mooi momentje. Na een redelijk heftige avond van gesprekken en mailen met cursisten en ik het een beetje gehad had emotioneel, voelde ik toch echt een heel duidelijk ploinkje in mijn baarmoeder. Een super gevoel! Een troostend gevoel na zo'n heftige week. Een bevestiging van het is goed.
Vandaag ga ik ook echt proberen mijn rust te nemen. Over een half uurtje mag ik Riven weer naar school brengen die er helemaal zin in heeft en als deze mama dan thuis is gaat ze languit op de bank met een boek en al lezend liggen wachten op hét telefoontje.
Wat zal ik blij zijn het hopelijk verlossende woord te krijgen, ik moet er nu toch niet aan denken dat ze zeggen er is iets mis....ik moet gewoon "gezond" (in hoe verre dat kan in mijn toestand) zijn zodat ik een gezonde baby ter wereld kan zetten in maart.
So fingers crossed!
En zó nerveus. Ik heb natuurlijk nog steeds de wetenschap dat er ergens in mijn hoofd tumorcellen zweven en weet ook dat deze onder invloed van een zwangerschap kunnen besluiten een soort groei-feestje te gaan bouwen. Dus het is best eng zo lang moeten wachten. Ik hoop gewoon op een goede uitslag met niks aan de hand en alle waardes goed. En ga daar ergens ook wel vanuit, maar ja dat stemmetje in mijn achterhoofd fluistert toch soms vervelende dingen.
Afwachten dus maar.
Gisteren had ik nog wel een heel mooi momentje. Na een redelijk heftige avond van gesprekken en mailen met cursisten en ik het een beetje gehad had emotioneel, voelde ik toch echt een heel duidelijk ploinkje in mijn baarmoeder. Een super gevoel! Een troostend gevoel na zo'n heftige week. Een bevestiging van het is goed.
Vandaag ga ik ook echt proberen mijn rust te nemen. Over een half uurtje mag ik Riven weer naar school brengen die er helemaal zin in heeft en als deze mama dan thuis is gaat ze languit op de bank met een boek en al lezend liggen wachten op hét telefoontje.
Wat zal ik blij zijn het hopelijk verlossende woord te krijgen, ik moet er nu toch niet aan denken dat ze zeggen er is iets mis....ik moet gewoon "gezond" (in hoe verre dat kan in mijn toestand) zijn zodat ik een gezonde baby ter wereld kan zetten in maart.
So fingers crossed!
Lazy Sunday
Zo mooi als het weer gisteren was, zo grauw is het vandaag. En waarom is het toch dat ik juist als het zulk weer is van alles wil doen :S Ik wil naar het bos, ik wil naar het AWD, ik wil naar het Solse Gat, naar de Blauwe kamer... ppfff ergo conclusio, ik wil te veel.
Ik zal dus wel thuis blijven. Wat overigens ook niet zo'n slecht idee is, want een beetje bijtanken na een drukke dag gisteren kan helemaal geen kwaad. Zegt mijn gezonde verstand....ahum..
De workshop gisteren was heel erg leuk. Omdat ik zelf ook wol en viltnaalden heb, ga ik vandaag lekker nog een beetje zitten pielen aan m'n wolschilderij. Je moet immers wat als je verstandig moet zijn :D
Riven speelt boven met manlief met de lego. En in huis is het eigenlijk heel stil. De honden liggen te slapen. Alle katten liggen voor pampus en nu ik dit tik begint het te regenen en die hoor ik nu zachtjes tegen het raam.
En dan is zo'n druilerige dag toch ook best wel lekker. Misschien is het niet erg om een dagje thuis te rommelen.
Ik wens iedereen een heerlijke lazy sunday. Ik ga lekker aan de slag met plukjes schaap ;-)
Thessa
PS mijn schilderij so far:
Ik zal dus wel thuis blijven. Wat overigens ook niet zo'n slecht idee is, want een beetje bijtanken na een drukke dag gisteren kan helemaal geen kwaad. Zegt mijn gezonde verstand....ahum..
De workshop gisteren was heel erg leuk. Omdat ik zelf ook wol en viltnaalden heb, ga ik vandaag lekker nog een beetje zitten pielen aan m'n wolschilderij. Je moet immers wat als je verstandig moet zijn :D
Riven speelt boven met manlief met de lego. En in huis is het eigenlijk heel stil. De honden liggen te slapen. Alle katten liggen voor pampus en nu ik dit tik begint het te regenen en die hoor ik nu zachtjes tegen het raam.
En dan is zo'n druilerige dag toch ook best wel lekker. Misschien is het niet erg om een dagje thuis te rommelen.
Ik wens iedereen een heerlijke lazy sunday. Ik ga lekker aan de slag met plukjes schaap ;-)
Thessa
PS mijn schilderij so far:
zaterdag 11 september 2010
Vol koppie
Vandaag een creatief dagje. Van een schaapje (zijn vacht dan) een schilderij maken. Een 4 seizoenen schilderij. Of voor mij meer een jaarwiel schilderij. Ik heb er ongelooflijk veel zin in en het is een welkome afleiding na wat heftige gesprekken die ik gisteren heb gehad.
Gisteren van m'n beste vriendin hier en zij is echt de enigste die een spiegel voor me kan zijn en me ook echt door en door kent. En als je je dan voorstelt dat we elkaar niet eens zo lang kennen en elkaar ontmoet hebben op een beurs, is dat voor mij in ieder geval best bijzonder.
We hebben in ieder geval over veel dingen gesproken en die dingen brengen me vaak weer inzicht. Maar deze keer vond ik het toch wel intens. Zo intens dat ik het later ook nog heb door besproken met manlief. Ik voel me een beetje genaaid. Ondanks de afstand die ik neem van mensen schijnen ze me toch nog te kunnen raken. En dat wil ik niet. Zelfs vanaf afstand liegen ze tegen me. En ik wordt daar een beetje kriegel van. Want ik steek een hoop tijd en liefde in deze mensen.
Ik ben ook blij als ik straks van een aantal geen "last" meer zal hebben.
Ik geef mijn hart en ze maken het doelbewust kapot alleen maar om hun eigen doelen te bereiken. Ze proberen in gunst te komen door met een dubbele tong te spreken en ik kan daar gewoon niet meer tegen.
Gisteren hebben we kaarten getrokken voor onze reis naar Engeland die we gaan maken en mijn kaart was zo eng duidelijk over deze reis... ik kan er nog steeds niet over uit.
Maar het gaf me, dat was dan wel weer prettig, goed weer welke rol ik zou hebben in Engeland en hoe ik mij zal manifesteren als Godin tijdens de inwijdingen die ik daar zal geven. Erg mooi :-) Nu nog een bijpassende jurk ;-) Maar ook daar heb ik al een deel van gevonden. Ik kijk er naar uit en ben blij dat ik zo duidelijk leiding heb gevonden in de kaart van gisteren. Dat zal me een heel stuk helpen en de dingen duidelijk houden en mijn emoties ook vooral voor mezelf.
Het is lastig jezelf te geven en iets te moeten doen waar je niet achter staat. Voor nu heb ik het gevoel dat ik me daar maar echt 100% aan 1 iemand zal kunnen wijden... en ergens doet dat pijn. Want in allen heb ik net zoveel tijd gestoken.
Maar ja we zullen zien, ik heb alle hulp van de wereld. En zelfs meer.
Vandaag maar niet nadenken over die moeilijke vraagstukken, maar lekker aan de slag en de Godin weergeven door mijn handen via de wol.
Het komt wel goed, tijd heelt alle wonden. Ook deze...
Gisteren van m'n beste vriendin hier en zij is echt de enigste die een spiegel voor me kan zijn en me ook echt door en door kent. En als je je dan voorstelt dat we elkaar niet eens zo lang kennen en elkaar ontmoet hebben op een beurs, is dat voor mij in ieder geval best bijzonder.
We hebben in ieder geval over veel dingen gesproken en die dingen brengen me vaak weer inzicht. Maar deze keer vond ik het toch wel intens. Zo intens dat ik het later ook nog heb door besproken met manlief. Ik voel me een beetje genaaid. Ondanks de afstand die ik neem van mensen schijnen ze me toch nog te kunnen raken. En dat wil ik niet. Zelfs vanaf afstand liegen ze tegen me. En ik wordt daar een beetje kriegel van. Want ik steek een hoop tijd en liefde in deze mensen.
Ik ben ook blij als ik straks van een aantal geen "last" meer zal hebben.
Ik geef mijn hart en ze maken het doelbewust kapot alleen maar om hun eigen doelen te bereiken. Ze proberen in gunst te komen door met een dubbele tong te spreken en ik kan daar gewoon niet meer tegen.
Gisteren hebben we kaarten getrokken voor onze reis naar Engeland die we gaan maken en mijn kaart was zo eng duidelijk over deze reis... ik kan er nog steeds niet over uit.
Maar het gaf me, dat was dan wel weer prettig, goed weer welke rol ik zou hebben in Engeland en hoe ik mij zal manifesteren als Godin tijdens de inwijdingen die ik daar zal geven. Erg mooi :-) Nu nog een bijpassende jurk ;-) Maar ook daar heb ik al een deel van gevonden. Ik kijk er naar uit en ben blij dat ik zo duidelijk leiding heb gevonden in de kaart van gisteren. Dat zal me een heel stuk helpen en de dingen duidelijk houden en mijn emoties ook vooral voor mezelf.
Het is lastig jezelf te geven en iets te moeten doen waar je niet achter staat. Voor nu heb ik het gevoel dat ik me daar maar echt 100% aan 1 iemand zal kunnen wijden... en ergens doet dat pijn. Want in allen heb ik net zoveel tijd gestoken.
Maar ja we zullen zien, ik heb alle hulp van de wereld. En zelfs meer.
Vandaag maar niet nadenken over die moeilijke vraagstukken, maar lekker aan de slag en de Godin weergeven door mijn handen via de wol.
Het komt wel goed, tijd heelt alle wonden. Ook deze...
vrijdag 10 september 2010
Lekker druk
Volgens mij ben ik 1 van de ongelukkigen die gewoon de hele zwangerschap misselijk is. Ik ben inmiddels in mijn tweede trimester maar de misselijkheid is nog steeds weg.
Dus nog volhouden dus. Vandaag heb ik een redelijke dag. Om kwart voor 9 had ik de boodschappen al binnen en half 10 was ik het hele huis al door geweest. Yay for me!
Ik zal maar even weglaten dat ik tijdens het boodschappen doen bijna in de winkel stond te nekken... maar goed ;-)
Gisteren kon ik gelukkig een blij kind uit school halen. Ze waren lekker naar de speeltuin geweest en uitgerekend op de dag dat ik mijn kind een trui aantrok (hij is snipverkouden) is het gruwelijk warm. Dus de eerste klacht was mama ik smelt... ik kon het hem niet kwalijk nemen.
Hopelijk heeft hij vandaag net zo'n leuke dag als gisteren. Maar ik denk dat het wel goedkomt. Mama houdt zich vandaag lekker bezig met leven in d'r nieuwe boek "Ouderschap vanuit het Hart" en met het verder haken van haar babydekentje. Ik begin inmiddels erg uit te kijken naar de volgende afspraak bij de verloskundige en over 2 en halve week mag ik een afspraak gaan maken voor de 20 weken echo. Ook hier kijk ik naar uit, omdat ik stiekem hoop er achter te komen wat het geslacht is van mijn kindje. Ik ben niet een beetje nieuwsgierig ofzo.
Ik moet zeggen dat ik deze keer zeer rap ben met namen. Ik heb voor beide geslachten al een naam. Dus daar hoef ik niet meer over na te denken. Eigenlijk ben ik het meeste bezig met wat wil ik in huis nog allemaal aanpassen voordat de baby er is :D
Mijn nr 1 op de lijst is een schommelstoel. Nu wil ik die al jaren, maar nu gaat hij er toch ook echt maar eens komen vind ik. Niets zo lekker om met een dekentje en een boek in een schommelstoel te hangen :)
En dalijk met de baby natuurlijk.
Maar goed voor ik eerst inrichtingswoede krijg ga ik over 25 dagen eerst op vakantie naar Engeland. Doodsbenauwd voor het vliegen, ik ben zo gruwelijk bang dat ik het vliegtuig onder kots.... Maar ja dat mag de pret niet drukken denk ik dan maar. Ik kijk er erg naar uit om zwanger rond te lopen in mijn geliefde Glastonbury. Om samen met m'n kindje op de sluitsteen te zitten en mijn buik te baden in de bron. Iets wat nooit meer terug zal komen en voor mij heel bijzonder zal zijn. Vooral omdat ik het kan delen met de gene die bij mijn bevalling zal zijn.
Dus die 25 nachtjes tel ik graag af en het kan me niet snel genoeg gaan.
Morgen eerst nog wat anders leuks doen. Lekker beginnen aan een 4 seizoenen wolschilderij :-) Het bestaat uit 2 zaterdagen dus daar ben ik lekker zoet mee :-) Ik heb er ook veel zin in.
Nu nog maar een beetje bijkomen op de bank met m'n boek en een kop thee.
Fijne dag allemaal!
woensdag 8 september 2010
Kopzorgen
Kinderen grootbrengen is niet niks. Mijn zoon gaat nu een dikke 2 weken naar de basisschool en in die twee weken is hem al een gat in zijn hoofd geslagen want ik moest laten hechten, en kwam hij dinsdag compleet ontdaan thuis omdat 2 kinderen tegen hem hadden gezegd morgen ben je dood.
Let wel we hebben het hier over kindjes van 4 en 5 jaar....
Ik ben dan in staat om die klas in te lopen en even te melden dat de eerst volgende clown die zoiets tegen mijn kind durft te zeggen er de volgende keer wel achter zal komen wat DOOD nou precies is....
Maar ja... volgens mij is dat niet helemaal aardig enzo en maak ik me dan niet bijster populair bij de andere ouders. Dus houdt ik mijn mond en kijk ik het stilzwijgend aan.
Mijn thuissituatie is niet allerdaags. Mijn oudste kinderen wonen bij hun vader en zijn hier om het weekend. Nu de jongste naar school gaat kom eigenlijk naar voren hoe moeilijk hij het soms heeft. En uiteraard zie ik dat ook wel. Maar goed is het niet. In de klas is Riven best rustig maar wel wat angstig. Alleen onder de vleugels van de juf wordt en een beetje en druktemakertje, maar eenmaal buiten slaat hij dicht en raakt hij in paniek. Zijn gedrag is heel verdedigend. En daar is het woordje wat mij triggert...verdedigend.... Altijd als zijn broers hier zijn moet hij vechten, vechten voor zijn plek, zijn speelgoed, zijn aandacht en hij wordt alleen maar buiten gesloten. In de klas uit dit gevoel zich dus ook en dat vind ik zó vervelend voor hem.
Dit zijn de momenten dat ik zó blij ben met deze onverwachte zwangerschap, want straks heeft Riven iets wat echt van hém is. Dan is hij óók een grote broer. En ik hoop dat hem dat een flinke boost in zijn zelfvertrouwen zal geven. Want mijn zelfvertrouwen krijgt door dit alles een flinke knauw.
Wie wilt zijn kind nou zo onzeker en bang zien? Niemand toch?
Gelukkig vind hij het wel heel leuk om naar school te gaan en dat maakt gelukkig een hele hoop goed. Voor mij is het ook fijn dat het maar tot 13 uur duurt. In de middag is hij gewoon lekker thuis bij mij en rommelen we samen lekker aan.
Ik weet dat je als ouder ook blijft groeien...maar die groeipijnen...ppfff die zou ik me liever bespaard zien.
Let wel we hebben het hier over kindjes van 4 en 5 jaar....
Ik ben dan in staat om die klas in te lopen en even te melden dat de eerst volgende clown die zoiets tegen mijn kind durft te zeggen er de volgende keer wel achter zal komen wat DOOD nou precies is....
Maar ja... volgens mij is dat niet helemaal aardig enzo en maak ik me dan niet bijster populair bij de andere ouders. Dus houdt ik mijn mond en kijk ik het stilzwijgend aan.
Mijn thuissituatie is niet allerdaags. Mijn oudste kinderen wonen bij hun vader en zijn hier om het weekend. Nu de jongste naar school gaat kom eigenlijk naar voren hoe moeilijk hij het soms heeft. En uiteraard zie ik dat ook wel. Maar goed is het niet. In de klas is Riven best rustig maar wel wat angstig. Alleen onder de vleugels van de juf wordt en een beetje en druktemakertje, maar eenmaal buiten slaat hij dicht en raakt hij in paniek. Zijn gedrag is heel verdedigend. En daar is het woordje wat mij triggert...verdedigend.... Altijd als zijn broers hier zijn moet hij vechten, vechten voor zijn plek, zijn speelgoed, zijn aandacht en hij wordt alleen maar buiten gesloten. In de klas uit dit gevoel zich dus ook en dat vind ik zó vervelend voor hem.
Dit zijn de momenten dat ik zó blij ben met deze onverwachte zwangerschap, want straks heeft Riven iets wat echt van hém is. Dan is hij óók een grote broer. En ik hoop dat hem dat een flinke boost in zijn zelfvertrouwen zal geven. Want mijn zelfvertrouwen krijgt door dit alles een flinke knauw.
Wie wilt zijn kind nou zo onzeker en bang zien? Niemand toch?
Gelukkig vind hij het wel heel leuk om naar school te gaan en dat maakt gelukkig een hele hoop goed. Voor mij is het ook fijn dat het maar tot 13 uur duurt. In de middag is hij gewoon lekker thuis bij mij en rommelen we samen lekker aan.
Ik weet dat je als ouder ook blijft groeien...maar die groeipijnen...ppfff die zou ik me liever bespaard zien.
Natuurlijk Ouderschap
Het is fijn om te weten dat er nog meer "idioten" als ik bestaan. En met idioten bedoel ik andere ouders die zich bezig houden met de zelfde soort opvoeding als ik. Het blijkt namelijk een naam te hebben. Namelijk natuurlijk ouderschap. Nou ik had het never nooit geweten als ik niet van de week een boek had gelezen, wat ik overigens al een keer gelezen had, het ineens weer tegen kwam.
Ik ging ff snuffelen op google en kwam op wat sites en vond één en al herkenning. Maar wat houdt dat nou in natuurlijk ouderschap (ook wel attachement parenting)?
Nou om wat voorbeelden te noemen:
Positieve dicipline
Kinderen lekker bij je laten slapen
Lekker lang borstvoeding geven
Veel vasthouden en knuffelen
Kinderen in contact brengen met de natuur
En nog veel meer dingen eigenlijk. Het belangrijkste is eigenlijk toch wel dat kinderen zich heel vast kunnen hechten aan hun ouders, als veilige haven, en eigenlijk begint dan al met de zwangerschap. Ik vond het heel mooi om te lezen dat ik dit zelf dus ook allemaal al deed met mijn zoontje en dat het dus een naam heeft. Want oh mij Godin wat heb ik een commentaar gehad op het feit dat Riven bij ons in bed sliep, ik hem leerde over de Godin, en eigenlijk zelden straf gaf, maar altijd een gesprek aan ging met m'n peuter. Dus trots bekruipt mij wel een beetje dat ik toch mijn eigen gevoel heb gevolgd en het dus een naampje heeft met veel voorstanders :-)
Zelfs de keuze voor de vrije school sluit geweldig aan bij dit soort ouderschap. Dus Thess blij ;-)
Maar om me nou nog blijer te maken, vond ik hier gisteren ook een tijdschrift over en tot mijn grote verbazing, en vooral verassing stond er een ritueel in om met je kinderen te doen met volle maan. Wel heb je ooit!! Wat geweldig!! Ik gelijk overtuigt en lid geworden natuurlijk :D
Leuk dat sommige dingen ineens zo samen kunnen vallen. Gisteren heb ik ook een draagdoek besteld voor de baby. Met een Godin erop geborduurd :-)
En tot mijn grote vreugd kreeg ik gisteren de Ikea-gids binnen, dus ik ben al druk bezig met babykamers en nieuwe dingen...ppff ik ga mezelf zo over de kop werken dat willen jullie niet weten. Laat ik eerst maar eens beginnen met de keuken verven, dat staat al een week te wachten op me :D
En een kop thee zou ook niet misstaan als je net uit bed bent. Thee dus!
Fijne dag!
Thessa
Ik ging ff snuffelen op google en kwam op wat sites en vond één en al herkenning. Maar wat houdt dat nou in natuurlijk ouderschap (ook wel attachement parenting)?
Nou om wat voorbeelden te noemen:
Positieve dicipline
Kinderen lekker bij je laten slapen
Lekker lang borstvoeding geven
Veel vasthouden en knuffelen
Kinderen in contact brengen met de natuur
En nog veel meer dingen eigenlijk. Het belangrijkste is eigenlijk toch wel dat kinderen zich heel vast kunnen hechten aan hun ouders, als veilige haven, en eigenlijk begint dan al met de zwangerschap. Ik vond het heel mooi om te lezen dat ik dit zelf dus ook allemaal al deed met mijn zoontje en dat het dus een naam heeft. Want oh mij Godin wat heb ik een commentaar gehad op het feit dat Riven bij ons in bed sliep, ik hem leerde over de Godin, en eigenlijk zelden straf gaf, maar altijd een gesprek aan ging met m'n peuter. Dus trots bekruipt mij wel een beetje dat ik toch mijn eigen gevoel heb gevolgd en het dus een naampje heeft met veel voorstanders :-)
Zelfs de keuze voor de vrije school sluit geweldig aan bij dit soort ouderschap. Dus Thess blij ;-)
Maar om me nou nog blijer te maken, vond ik hier gisteren ook een tijdschrift over en tot mijn grote verbazing, en vooral verassing stond er een ritueel in om met je kinderen te doen met volle maan. Wel heb je ooit!! Wat geweldig!! Ik gelijk overtuigt en lid geworden natuurlijk :D
Leuk dat sommige dingen ineens zo samen kunnen vallen. Gisteren heb ik ook een draagdoek besteld voor de baby. Met een Godin erop geborduurd :-)
En tot mijn grote vreugd kreeg ik gisteren de Ikea-gids binnen, dus ik ben al druk bezig met babykamers en nieuwe dingen...ppff ik ga mezelf zo over de kop werken dat willen jullie niet weten. Laat ik eerst maar eens beginnen met de keuken verven, dat staat al een week te wachten op me :D
En een kop thee zou ook niet misstaan als je net uit bed bent. Thee dus!
Fijne dag!
Thessa
dinsdag 7 september 2010
Nieuw begin
Daar ben ik dan, alweer, denk ik.
Ik hield 3 blogs bij, maar gaf te veel van mezelf weg dus stopte ik. Mensen trokken me leeg. Maar iemand die graag schrijft kan niet lang zonder blog zitten. Dus begin ik opnieuw en laat ik nu de vervelende mensen achter wege.
Ik wil over alles kunnen schrijven.
Mezelf, mijn visie op dingen, natuurlijk ouderschap, paganisme, mijn leven als priesteres, mijn soms moeizame weg om beter te worden na een hersentumor en mijn zwangerschap.
Twaalf en halve week ben in inmiddels op weg. Misselijk, moe, compleet verrot. Mijn lichaam vecht zich 3 slagen in de rondte om in alles te voorzien voor dit wonderbaarlijke wezentje wat in me groeit.
Ik klaag soms graag, maar weet ook waar ik het voor doe.
Dit kleine ongeplande wondertje is me nu al zeer dierbaar. En heeft me nu al veel geleerd.
1 Van de grootste lessen tot nu toe?
Niet meer te vechten met opgeheven zwaard, maar met "slechts" liefde.
En ik voel me er sterk door. Sterker dan ooit ten voren. En dat is goed.
Wat kan ik zeggen over mezelf? Aangezien dit toch de introductie blog is.
Ik ben 29 jaar, getrouwd, heb 3 zonen, een lieve man (logisch als je getrouwd bent), ik ben priesteres van Avalon, ben een kleine eco-terrorist, geloof in natuurlijk ouderschap, maar ook in elfjes, natuurwezens, Goden en Godinnen. Ik leef volgens de seizoenen en geniet van de natuur.
Als "werk" geef ik opleidingen en workshop op keltisch gebied en over een paar jaar zal ik samen met mijn gezin verhuizen naar Frankrijk of Engeland voor het werk van mijn man.
In de korte tijd die ik nog heb in Nederland wil ik mij toeleggen op het leren van equintherapie en me voorbereiden op ons grote avontuur. Wat betekend dat ik a long the way nog een mooie cursus mag doen om Frans te leren, of zoals ik het ook wel uitdruk: dierengeluiden leren uitstoten... Prachtig land, maar niet mijn taal... dus wordt nog een dobber.
Ik ben er in ieder geval klaar voor, voor alles en ga niets meer uit de weg.
Ik heb veel moeten doorstaan de afgelopen jaren, en ben eindelijk gaan staan en heb gezegd dit ben ik, leer er mee leven of loop er van weg.
Dus ik ga weer lekker schrijven, mezelf zijn, en mijn wonderbaarlijke reis in dit leven voortzetten met een lach en soms met een traan.
Enjoy the ride!
Thessa
Ik hield 3 blogs bij, maar gaf te veel van mezelf weg dus stopte ik. Mensen trokken me leeg. Maar iemand die graag schrijft kan niet lang zonder blog zitten. Dus begin ik opnieuw en laat ik nu de vervelende mensen achter wege.
Ik wil over alles kunnen schrijven.
Mezelf, mijn visie op dingen, natuurlijk ouderschap, paganisme, mijn leven als priesteres, mijn soms moeizame weg om beter te worden na een hersentumor en mijn zwangerschap.
Twaalf en halve week ben in inmiddels op weg. Misselijk, moe, compleet verrot. Mijn lichaam vecht zich 3 slagen in de rondte om in alles te voorzien voor dit wonderbaarlijke wezentje wat in me groeit.
Ik klaag soms graag, maar weet ook waar ik het voor doe.
Dit kleine ongeplande wondertje is me nu al zeer dierbaar. En heeft me nu al veel geleerd.
1 Van de grootste lessen tot nu toe?
Niet meer te vechten met opgeheven zwaard, maar met "slechts" liefde.
En ik voel me er sterk door. Sterker dan ooit ten voren. En dat is goed.
Wat kan ik zeggen over mezelf? Aangezien dit toch de introductie blog is.
Ik ben 29 jaar, getrouwd, heb 3 zonen, een lieve man (logisch als je getrouwd bent), ik ben priesteres van Avalon, ben een kleine eco-terrorist, geloof in natuurlijk ouderschap, maar ook in elfjes, natuurwezens, Goden en Godinnen. Ik leef volgens de seizoenen en geniet van de natuur.
Als "werk" geef ik opleidingen en workshop op keltisch gebied en over een paar jaar zal ik samen met mijn gezin verhuizen naar Frankrijk of Engeland voor het werk van mijn man.
In de korte tijd die ik nog heb in Nederland wil ik mij toeleggen op het leren van equintherapie en me voorbereiden op ons grote avontuur. Wat betekend dat ik a long the way nog een mooie cursus mag doen om Frans te leren, of zoals ik het ook wel uitdruk: dierengeluiden leren uitstoten... Prachtig land, maar niet mijn taal... dus wordt nog een dobber.
Ik ben er in ieder geval klaar voor, voor alles en ga niets meer uit de weg.
Ik heb veel moeten doorstaan de afgelopen jaren, en ben eindelijk gaan staan en heb gezegd dit ben ik, leer er mee leven of loop er van weg.
Dus ik ga weer lekker schrijven, mezelf zijn, en mijn wonderbaarlijke reis in dit leven voortzetten met een lach en soms met een traan.
Enjoy the ride!
Thessa
Abonneren op:
Posts (Atom)